Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 padziernika 2006 r., sygn. I SA/Wr 467/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryka Łysikowska Sędziowie: Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca) Asesor WSA Dagmara Dominik Protokolant: Michał Kazek Po rozpoznaniu w dniu 18 października 2006 r. przy udziale sprawy ze skargi B. i R. Sz. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w J. G. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. o d d a l a s k a r g ę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 220 § 2 oraz art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej oraz art. 1 pkt 30 ustawy z dnia 30.06.2005 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 143, poz. 1199) utrzymał w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia [...] Nr [...] w części dotyczącej określenia małżonkom B. i R. Sz. podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie [...] oraz uchyli decyzję tego organu w części dotyczącej określenia odsetek od zaległości powstałych w zaliczkach i określił te odsetki za okres od stycznia do grudnia 1999 r. płatne od dnia płatności każdej z nich do dnia 2 maja 1999 r. W 1999 r. B. i R. Sz. prowadzili działalność gospodarczą pod nazwą Spółka Cywilno-Handlowa A R.B. Sz. w zakresie handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi. W toku postępowania zakwestionowały organy podatkowe podatkową księgę przychodów i rozchodów, wskazując, że wynikająca z niej marża wyniosła [...], natomiast strona wskazała następujące marże: na pieczywo-[...], nabiał-[...], wędliny, mięso-[...], art. spożywcze-[...], art. chemiczne, odzież-[...], napoje-[...], słodycze-[...], warzywa, owoce-[...], mrożonki, ryby-[...], piwo, wino-[...], ostatecznie podając, że faktycznie osiągana w 1999 r. marża wynosiła od [...]. Ze sporządzonego na dzień [...] remanentu w cenach zakupu i sprzedaży wykazana marża wyniosła [...]. W remanencie nie występuje pieczywo, mięso, wędliny, natomiast na pozostałe artykuły marża wynosi: nabiał-[...], art. spożywcze-[...], art. chem., odzież-[...], napoje-[...], słodycze-[...], warzywa, owoce-[...], mrożonki, ryby-[...], piwo-[...], wino-[...]. Średnioważony zysk brutto ustalony na podstawie kosztów zakupu towarów handlowych oraz podanych marż wynosi [...]. Strona wyjaśniała różnicę między marżą wynikającą z księgi a ustaloną na podstawie dowodów źródłowych twierdząc, że wynika ona z ubytków, sprzedaży resztek po minimalnej cenie, przeterminowania towarów i zepsutych warzyw, przy czym nie prowadziła ewidencji ubytków i strat ze względu na dodatkowe obciążenie firmy tymi czynnościami. Nie zgłaszała także kradzieży, które miały miejsce. Organ dążąc do zweryfikowania twierdzenia strony odnośnie sprzedaży towarów po obniżonej cenie przez kasę fiskalną dokonał sprawdzenia wybranych losowo paragonów kasy, jednakże brak na nich szczegółowego określenia artykułów nie pozwolił na porównanie jednostkowych cen sprzedaży wg paragonów z jednostkowymi cenami zakupu artykułów. Wyliczenie marży średnioważonej pozwoliło na ustalenie przychodu wyższego od zeznanego o kwotę [...]. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji wskazał organ odwoławczy na wytyczne zawarte w wyroku WSA z dnia 25.05.2005 r. (sygn. akt ISA/Wr 3440/03), który uchylił poprzednio wydaną w sprawie przez organ II instancji decyzję z dnia [...], zarzucając organowi odwoławczemu zastosowanie nieznanej przepisom Ordynacji podatkowej metody szacowania, która w tej sytuacji winna być poprzedzona uzasadnieniem braku możliwości zastosowania metod wymienionych w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej. W związku z tym dokonał organ II instancji analizy metod szacowania podstawy opodatkowania wymienionych w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej, przyznając, że zastosowana metoda szacowania na podstawie zeznanych kosztów zakupu sprzedanych towarów, oświadczonych marż na poszczególne asortymenty oraz struktury asortymentowej sprzedaży ustalonej na cały rok na podstawie dowodów źródłowych (remanentów na początek i koniec roku i rachunków zakupu towarów) nie jest jedną z metod wymienionych w art. 23 § 3 Ordynacji. Analizując poszczególne metody szacowania stwierdził organ, że podjęte próby nie dały możliwości zastosowania którejkolwiek z nich. W tej sytuacji wybrana metoda, w której organ oparł swoje wyliczenia na tej części księgi, której nie kwestionował - w zakresie kosztów i zakupu towarów - uzupełniając je jedynie wyliczoną marżą - określiła przychód z działalności strony w wartości najbardziej zbliżonej do stanu rzeczywistego. Podjął organ próbę ustalenia ubytków wykazywanych przez podmioty prowadzące podobną do strony działalność gospodarczą, ustalając, że nie we wszystkich sklepach ubytki występowały. Brak dokumentacji u strony na tę okoliczność może świadczyć, że ubytki i straty nie wystąpiły, a do tego stanowiska przychylił się Sąd poddając kontroli poprzednią decyzję wydaną w sprawie. Ustosunkowując się do twierdzenia strony, że [...] z zakupionych owoców, warzyw, mięsa i wędlin ulegało zepsuciu i przeterminowaniu, a ponad [...] ogółu zakupionych towarów było przecenianie o ok. [...] ceny, ustalił organ, że wówczas, przyjmując średnioważoną marżę w wys. [...], zyskany przez stronę przychód wyniósłby kwotę [...], tymczasem zeznany wyniósł - [...], był więc wyższy.