Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 padziernika 2006 r., sygn. II SA/Wa 1351/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie sędzia WSA Adam Lipiński, asesor WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Michał Sułkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2006 r. sprawy ze skargi W. U. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] marca 2006 r. 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

Prezes Rady Ministrów działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego decyzją z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] marca 2006 r. odmawiającą przyznania pani W. U. świadczenia w drodze wyjątku. W uzasadnieniu organ wskazał, że przyznanie świadczenia na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2004, nr 39, poz. 353 z późn. zm.) jest możliwe w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Przepis ten nie precyzuje warunków jakie powinny być spełnione, aby renta lub emerytura mogła być przyznana w trybie tego przepisu. W związku z powyższym każdy wniosek jest wnikliwie rozpatrywany i oceniany pod kątem występowania okoliczności mogących uzasadniać potraktowanie sprawy w sposób szczególny. Przy rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczeń specjalnych sytuacja bytowa wnioskodawcy brana jest pod uwagę, jednak nie stanowi jedynego kryterium przyznawania tych świadczeń. Świadczenie specjalne może być przyznane osobie znajdującej się w trudnej sytuacji bytowej, o ile w sprawie występują też inne okoliczności, wskazujące na jej szczególny charakter. Mogą to być m.in. wybitne zasługi wnioskodawcy w jakiejś dziedzinie np. kultury lub sportu albo szczególne zdarzenia losowe. Z nadesłanych informacji wynika, że pani W. U. jest w wieku lat 64 i ponownie wnosi o przyznanie emerytury specjalnej, godnej tytułu naukowca. Wnioskodawczyni przepracowała 37 lat w zawodzie nauczycielskim, posiada tytuł doktora nauk humanistycznych, nadany Uchwałą Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w K. oraz posiada tytuł dyplomowanego nauczyciela. Obecnie pani U. otrzymuje emeryturę w wysokości 1 215,38 zł. netto miesięcznie, która jej zdaniem jest zbyt niska i nie wystarcza na skromne, godne życie. Strona podaje, że będąc osobą wykształconą nie może znaleźć etatu dla siebie, aby zasilić skromny budżet miesięczny. Obecnie wnioskodawczyni pogłębia swoje wykształcenie, rozpoczęła habilitację, lecz z przyczyn ekonomicznych nie może jej kontynuować. Prosi o udzielenie pomocy finansowej adekwatnej do jej długoletniej i ciężkiej pracy zawodowej oraz umożliwiającej kontynuację powiększenia swojego dorobku naukowego.