Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2006 r., sygn. II SA/Wa 342/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA - Ewa Grochowska - Jung, Sędzia WSA - Anna Mierzejewska, Protokolant - Monika Niewińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi W. W. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku - uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...], - zaskarżona decyzja podlega wykonaniu w całości, - zasądza ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adw. R. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa // osiemdziesiąt) stanowiącą 22% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej adwokatowi z urzędu

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku W. W. (ur. [...] maja 1960 r.) z dnia 25 lipca 2005 r., powołując się na art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 39, poz. 353 ze zm.), odmówił przyznania dla wyżej wymienionego świadczenia w drodze wyjątku. W uzasadnieniu podał, że świadczenie w drodze wyjątku może być przyznane ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy lub działalności objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają niezbędnych środków utrzymania, a przesłanki te powinny zostać spełnione łącznie. W rozpoznawanej sprawie tymczasem, skarżący na przestrzeni 45 lat życia posiada łącznie udowodniony okres składkowy oraz nieskładkowy w wymiarze 20 lat, 9 miesięcy i 10 dni. W okresie ostatniego dziesięciolecia przypadającego przed datą powstania całkowitej niezdolności do pracy, zamiast wymaganych 5 lat, udokumentował jedynie 3 lata, 5 miesięcy i 18 dni okresu ubezpieczenia. Ponadto w latach 1999 - 2001 i 2001 - 2003 nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu i tym samym nie można uznać, że zostały wykazane szczególne okoliczności uniemożliwiające przezwyciężenie przeszkód w dalszym wykonywaniu zatrudnienia i nabyciu uprawnień do świadczenia ustawowego. Zwłaszcza, że w tym czasie nie orzeczono wobec niego całkowitej niezdolności do pracy. Ponadto prowadzenie działalności gospodarczej w latach 2001 - 2003 i nieodprowadzanie od tego składek ubezpieczeniowych, nie można uznać za szczególe okoliczności, o których mowa wyżej. Niezależnie od powyższego skarżący korzysta z pomocy społecznej, co nie pozwala uznać, że nie posiada on niezbędnych środków utrzymania.