Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2006 r., sygn. I SA/Wr 377/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: S.WSA Katarzyna Radom - sprawozdawca Sędziowie: S.WSA Ludmiła Jajkiewicz Asesor WSA Marek Olejnik Protokolant: Anna Szokalska - Kruś po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi "A Spółka z o.o. z siedzibą w W. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...]r. o nr [...] w przedmiocie określenia wysokości odsetek za zwłokę od zaniżonych zaliczek w podatku dochodowym od osób prawnych za miesiące od lutego do listopada 2002 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. nr [...]Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. powołując się na przepis art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 207, art. 53a w związku z art. 51 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa określił Skarżącej wysokość odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych z tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiące od lutego do listopada 2002 r.

Czynności kontrolne ujawniły, iż w badanym okresie rozliczeniowym Skarżąca w ciężar kosztów uzyskania przychodów ujęła wydatki w kwocie [...]zł. poniesione na podstawie 364 faktur wystawionych przez Stację Paliw B" w G., które nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji gospodarczych. Powyższych ustaleń dokonano w oparciu o analizę porównawczą oryginałów faktur znajdujących się u Skarżącej oraz kopii dokumentów posiadanych przez Stację Paliw. Ujawniono, że w 15 przypadkach oryginały faktur wystawione były na Skarżącą, natomiast kopie tych faktur zostały wystawione na inne podmioty, co dowodzi, że do każdej kopii wystawiono co najmniej dwa oryginały dokumentujące tą samą sprzedaż. W 228 przypadkach faktury zostały wystawione na podstawie więcej niż jednego paragonu fiskalnego, co stanowi naruszenie § 38 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z poczynionych ustaleń, potwierdzonych wyjaśnieniami słuchanego w charakterze świadka pracownika stacji M. S., wynikało, iż paragony stanowiące podstawę wystawienia faktur dokumentowały sprzedaż paliwa dla indywidualnych klientów, którzy nie odebrali paragonu. Analiza tych dokumentów wykazała, iż potwierdzona nimi sprzedaż dotyczyła niewielkiej ilości paliwa (od 7, 94 l. do 19,84 l.), dokonywana była w krótkich odstępach czasu niejednokrotnie w niedzielę i święta a więc dni, w których Skarżąca nie wykonywała pracy. Część zakupów dokumentowana paragonami opłacana była kartą płatniczą, a z oględzin ww. dowodów wynikało, iż płatności dokonywali indywidualni klienci, ponadto Spółka nie posiadając wiedzy o sposobie regulowania należności dokumentowała zapłatę wystawiając dowody KW. W 25 fakturach oryginały były wystawione na Skarżącą, natomiast kopie na inne podmioty. przy czym oba dokumenty opiewały na różne ilości paliwa oraz kwoty, ponadto 96 faktur wystawiono dla Spółki, na podstawie jednego paragonu fiskalnego, ale porównanie ich z kopią wykazało istnienie różnic w ilości paliwa oraz kwotach należności i podatku. Jak wynikało z zeznań M. S. faktury były fałszowane poprzez ich skanowanie i wpisywanie innych danych.