Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2006 r., sygn. II SA/Wr 149/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Cisek Sędzia NSA - Halina Kremis (sprawozdawca) Asesor WSA - Alicja Palus Protokolant - Magdalena Domańska-Byskosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2006 r. sprawy ze skargi H. i M. D. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zarzutów do projektu planu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; I. zasądza od Gminy W. na rzecz skarżących kwotę 250 zł kosztów postępowania przed sądem administracyjnym; II. orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Rada Miejska W. uchwałą z dnia [...] r., nr [...], podjętą na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139 z późn. zm) w § 1 tego aktu orzekła o odrzuceniu zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu ograniczonego ulicami: P. Ś., S., B. P. i P. P. Ś. we W., wniesionego przez skarżących - właścicieli nieruchomości położonej w obrębie Południe, [...], nr [...] zabudowanej garażem, oraz współwłaścicieli nieruchomości położonej w obrębie Południe, [...], nr [...], stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową - dotyczący naruszenia prawa własności poprzez przeznaczenie w ustaleniach projektu planu działki nr [...] i części działki nr [...] na budowę przyparkowego parkingu samochodowego. Jednocześnie Rada wskazała, że uzasadnienie faktyczne i prawne stanowi załącznik do uchwały. W § 2 uchwały poinformowano, że wnoszący zarzut mogą zaskarżyć ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia. W § 3 wykonanie uchwały powierzono Zarządowi Miasta, a w § 4 określono, że uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

W uzasadnieniu Rada Miejska W. podkreśliła, że celem opracowania kwestionowanego projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego była szeroko podjęta ochrona wartości przyrodniczych i kulturowych terenu, w granicach jego opracowania. Przeznaczenie części terenu opracowania planu, stanowiącej dawne założenie parkowe na zieleń publiczną dostępną - park publiczny - stanowi realizację przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( art. 7 ust. 1 pkt 1 i 12), ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( art. 1 ust. 2 pkt 1 - 4), ustawy Prawo ochrony środowiska (art. 72 ust. 1 pkt 3 oraz art. 127 ust. 2 pkt 7) i ustawy o ochronie przyrody ( art. 3, art. 4 ust.1 oraz art. 47 b). Ponadto uwzględniono stanowisko D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, zgodnie z którym należy zachować i w maksymalnym stopniu odtworzyć historyczny układ komponowanej zieleni od strony ul. S. oraz chronić istniejącą zieleń poprzez wprowadzenie "ochronnych zapisów w planie". Zdaniem organu, przy opracowywaniu projektu planu brano pod uwagę interes prawny wszystkich właścicieli i współwłaścicieli nieruchomości w granicach jego opracowania, w tym również - wynikający z prawa własności - interes prawny wnoszącego zarzut. Wyjaśniono, że teren na którym znajduje się 15 garaży, (w tym garaż strony skarżącej) przewidziany został na cele parku publicznego, a nie - jak błędnie wskazano w zarzucie - pod parking. Urządzenie na tym terenie parku publicznego stanowi cel publiczny - służyć ma członkom wspólnoty gminnej. Przepis art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym daje gminom prawo do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu w granicach administracyjnych danej gminy, a ustalenia planu, będącego przepisem prawa miejscowego, pozwalają te zadania zrealizować. W kwestii działki nr [...] - stanowiącej współwłasność właścicieli garaży zlokalizowanych na działkach nr od [...] do [...] - organ wskazał na konieczność zapewnienia drogi dojazdowej do stacji redukcyjnej gazu, istniejącej od [...] r. Obecny dojazd do tego obiektu odbywa się bowiem tylko w części przez działki będące własnością Gminy W. (nr [...] i nr [...]). Szerokość obecnej drogi dojazdowej w liniach rozgraniczających jest zmienna ( w najwęższym miejscu są to tylko 3 m). Dojazd do stacji redukcyjnej gazu drogą w części prywatną i zbyt wąską nie zapewnia warunków bezpieczeństwa. Ustalenia planu muszą zapewnić dojazd do obiektu technicznego drogą publiczną klasy "D", której minimalna szerokość w liniach rozgraniczających wynosi 10 m