Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 24 marca 2006 r., sygn. I SA/Wr 1572/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz Asesor WSA Marek Olejnik Protokolant apl. prok. Anna Kaczyńska po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2006 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy ze skargi A. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za 2001 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. na rzecz A. L. kwotę 10,00 zł (dziesięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

A. L. w dniu [...] wniosła o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji, wydanej z upoważnienia Prezydenta W., przez Dyrektora Wydziału Finansowego Urzędu Miasta W. z dnia [...] ustalającej dla niej podatek od nieruchomości za 2001 r. z tytułu posiadania na podstawie umowy najmu lokalu użytkowego stanowiącego własność gminy (nr ewid. [...]). W uzasadnieniu wniosku strona wywodziła, iż nie spoczywa na niej obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, gdyż nie jest właścicielem lecz najemcą przedmiotowego lokalu, wskazując jednocześnie, jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej, art. 247 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, tj. skierowanie ostatecznej decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia [...] odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wymiar podatku od nieruchomości podnosząc, iż aby można było uznać, że sporny wymiar skierowano do osoby nie będącej stroną w sprawie to koniecznym jest uprzednie wykazanie, iż mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa podatkowego (art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), polegającym na błędnym uznaniu przedmiotowego lokalu użytkowego za nieruchomość podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Zdaniem tego organu nie da się znaleźć uchybień skutkujących nieważnością spornej decyzji, gdyż rozstrzygnięcie kwestionowanej decyzji zostało podjęte na podstawie przepisu budzącego wątpliwości interpretacyjne, tj. art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, przez co nie można tego uznać za rażące naruszenie prawa, a tym samym nie popełniono z przyczyn podmiotowych błędu polegającego na skierowaniu kwestionowanej decyzji do osoby nie będącej podatnikiem.