Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 marca 2006 r., sygn. I SA/Wr 170/05

Dnia 29 marca 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Lidia Błystak Sędziowie: Sędzia WSA Zbigniew Łoboda Sędzia WSA Marta Semiczek ( sprawozdawca ) Protokolant: Aleksandra Słomian po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2006 roku sprawy ze skargi A. i M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r; oddala skargę.

Uzasadnienie

Uzasadnienie.

W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego w zakresie prawidłowości rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. (wszczętego postanowieniem z dnia [...]r. nr [...]) Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W.decyzją nr[...] z dnia [...]r. określił małżonkom A. i M. M. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie [...]zł.

Organ instancji stwierdził, że podatnik naruszył przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez ujęcie w kosztach uzyskania przychodów wydatków z tytułu usług noclegowych (w kwocie [...]), najmu pomieszczeń (w wysokości [...]) i "projektu zarządzania obiektem w budowie" (w kwocie [...]), które dotyczyły mającej powstać spółki z o. o. o nazwie "A". Organ uznał, że wydatki te nie pozostają w żadnym związku z przychodami z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W odwołaniu od tej decyzji podatnicy zarzucili, iż naruszony został art. 22 ust. 1 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa, przez błędną ocenę stanu faktycznego sprawy oraz błędne zastosowanie przepisu, co miało wpływ na wynik sprawy. Ponadto podatnicy zarzucili naruszenie art. 194 ustawy Ordynacja podatkowa oraz art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy o kontroli skarbowej, przez oparcie rozstrzygnięcia na dokumencie, który nie stanowi dokumentu urzędowego oraz przeprowadzenie postępowania bez udziału jednego z podatników, w stosunku do którego wydano decyzję. W uzasadnieniu odwołania wywodzili, że ocena dokonana przez organ kontroli skarbowej przekracza swobodną ocenę dowodów i jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym. Twierdzili, że pomieszczenia wynajęte przez podatnika były pomieszczeniami biurowymi, w których co do zasady odbywały się spotkania z osobami trzecimi, z którymi podatnik utrzymywał kontakty handlowe. W pomieszczeniach tych odbywały się także spotkania związane z przyszłą inwestycją, co między innymi zeznał podatnik do protokołu przesłuchania strony. Jednakże z faktu, iż w lokalu wynajmowanym na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą odbywały się także rozmowy związane z planowanymi zmianami formy prawnej działalności, nie można uznać, że okoliczność ta zmienia ich klasyfikację, jako wydatków związanych z uzyskiwanymi przychodami. Strona podkreśliła, iż w pomieszczeniach biurowych prowadzone są rozmowy oraz negocjacje handlowe dotyczące różnych aspektów prowadzonej działalności, a treść prowadzonych rozmów w pomieszczeniach biurowych nie decyduje o ich związku z przychodem.