Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 lutego 2006 r., sygn. III SA/Gd 717/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Gruszecki (spr.), Sędziowie WSA Alina Dominiak, WSA Felicja Kajut, Protokolant Wioleta Gładczuk, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi C. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego [...] z dnia 5 października 2005 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 10 lipca 1998 r. nr [...] Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny [...] na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 12, poz. 49), art. 104 k.p.a., § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.) odmówił stwierdzenia u C.M. choroby zawodowej w postaci zawodowego uszkodzenia słuchu. Wydając powyższą decyzję organ pierwszej instancji oparł się na wywiadzie środowiskowym, wywiadzie epidemiologicznym oraz orzeczeniach lekarskich Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy [...] z dnia 12 stycznia 1998 r. oraz Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej [...] z dnia 3 czerwca 1998 r. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy [...] wskazał, że wprawdzie skarżący od 1967 r. pracował jako instruktor zawodu, ale jedynie sporadycznie - w czasie egzaminów narażony był na hałas ponadnormatywny, co stanowi podstawę do uznania, że schorzenie skarżącego nie może zostać uznane za zawodowe uszkodzenie słuchu. Z kolei Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej [...] stwierdził, iż obustronny, głęboki graniczący z głuchotą niedosłuch odbiorczy, na który cierpi skarżący nie może być uznany za niedosłuch pochodzenia zawodowego ze względu na 30-letni okres jaki upłynął od zaprzestania pracy w ponadnormatywnym hałasie. Podniesiono nadto, iż skarżący w okresie od 1967 do 1994 r. wykonywał pracę instruktora zawodu, co wskazuje na zadawalającą w tym okresie wydolność społeczną słuchu.