Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2006 r., sygn. II SA/Po 2012/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Kosewska Sędziowie WSA Beata Sokołowska ( spr.) WSA Maria Kwiecińska Protokolant: ref. staż. Marek Nowak po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2006r. sprawy ze skargi Spółki "A" na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz Spółki "A" kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania; III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ M. Kwieciński /-/ M. Kosewska /-/ B. Sokołowska

Decyzją z dnia [...] roku nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny , na podstawie art. 104 § 1 i 2 kpa i art. 5 pkt. 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej ( Dz. U. Nr 90, poz. 575 z 1998 r. ze zm. ) nie stwierdził u J.S. choroby zawodowej narządu słuchu wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 roku w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia rozpoznawania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach ( Dz.U. Nr 132, poz. 1115 ).

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że J.S. w okresie zatrudnienia w Spółce "A" w latach 1976 - 2000 pracował jako tokarz, brygadzista oraz mistrz warsztatu mechanicznego.

Źródłem hałasu w hali nr 1, gdzie w okresie 1977 - 1983 wykonywał pracę, były pompy wody sieciowej, od których stanowisko wnioskodawcy było oddalone w około 6 - 15 m. Pomiary hałasu z 1979 roku bezpośrednio przy pompie wykazały 96 dBA, w części warsztatowej na stanowisku tokarza - 90 dBA, a w 1977 roku - 84 dBA. Wszystkie pompy pracowały tylko w okresie grzewczym ( połowa października do końca kwietnia) - do 1990 roku. Hala pomp była wyposażona w ekrany dźwiękochłonne, a przestrzeń między pompami i obrabiarkami oddzielała siatka z matami tłumiącymi. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny podał, że J.S. został zbadany w Centrum Medycyny Pracy oraz w Instytucie Medycyny Pracy i w wydanych orzeczeniach lekarskich stwierdzono brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Podniósł też, że J.S. już w 1978 roku starał się o przyznanie aparatu słuchowego, a konsultacja w Poradni Chorób Zawodowych Centrum Medycyny Pracy z dnia [...] roku - zwracała uwagę na niezdolność do pracy w hałasie powyżej 80 dBA, ale brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Zdaniem organu sanitarnego do uszkodzenia słuchu wnioskodawcy doszło więc w latach 1976 - 1978 , a w tym okresie wyżej wymieniony pracował w warunkach narażenia na hałas - 84 do 90 dBA, a więc według ówczesnych norm uznawanego za poziom bezpieczny. Stopniowe pogarszanie się słuchu J.S. przy braku wystarczającego narażenia zawodowego na hałas należy dlatego wiązać ze zmianami naczyniowymi ( orzeczenie CMP).