Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2005 r., sygn. I SA/Wr 3147/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: S.WSA Katarzyna Radom - sprawozdawca Sędziowie: S.NSA Halina Betta S.NSA Andrzej Szczerbiński Protokolant: Michał Kazek po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi "A" S.A. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...]o nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1997 r. I. Uchyla zaskarżoną decyzję, II. Stwierdza, że wymieniona w pkt I decyzja nie podlega wykowaniu, III. Zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz Skarżącej Spółki "A S.A. kwotę 14.299, 30 zł. (czternaście tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej we W. uchylił w części decyzję Urzędu Skarbowego W. P. P. z dnia [...]nr [...] i określił spółce "A" S.A. kwotę zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1997 r.

Przeprowadzone czynności kontrolne ujawniły nieprawidłowości po stronie tak kosztów jak i przychodów, jednakże sporne stały się jedynie ustalenia związane ze sprzedażą wierzytelności leasingowych. W ocenie organu I instancji przychody Spółki należało zwiększyć o kwotę zbywanych na rzecz banku wierzytelności, koszty uzyskania przychodu skorygować natomiast o wartość nominalną wierzytelności zarachowanych jako przychód należny w momencie ich wymagalności.

Rozpatrując sprawę w postępowaniu odwoławczym Izba Skarbowa decyzją z dnia [...]uwzględniła cześć podnoszonych w odwołaniu zarzutów, nie stanowiących istoty niniejszego sporu, podtrzymując w pozostałym zakresie ustalenia organu podatkowego I instancji.

Wskazane powyżej orzeczenie Izby Skarbowej stało się przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uchylił je wyrokiem z dnia 26 czerwca 2003 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zaskarżona decyzja nie czyni zadość przepisom postępowania podatkowego, nie zawiera bowiem uzasadnienia prawnego podjętego rozstrzygnięcia, co powoduje, iż nie poddaje się ona kontroli. Kwestie, które w ocenie Sądu wymagały wyjaśnienia i uzasadnienia opartego na konkretnej normie prawnej odnosiły się do kwalifikowania w ciężar kosztów uzyskania przychodów należności powstałych w związku ze sprzedażą na rzecz banku wierzytelności leasingowych. Dokonując oceny umów zawartych przez spółkę A" S.A. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż w rozpatrywanym stanie faktycznym Skarżąca występowała jako podmiot dwojakiego rodzaju stosunków zobowiązaniowych - jako lesingodawca - z tytułu umów leasingu i jako zbywca wierzytelności leasingowych na rzecz banku z tytułu umowy zawartej z bankiem. W ocenie Sądu, umowa zawarta z bankiem nosiła cechy umowy factoringu nieprawidłowego, nie zaś umowy kredytowej jak to wywodziła Spółka. Oba ww. porozumienia wywołują odmienne skutki w sferze podatku dochodowego od osób prawnych. Z tytułu umowy leasingu Spółka osiągała przychody, które winna ewidencjonować zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o