Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 padziernika 2005 r., sygn. I SA/Wr 414/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska Protokolant Paulina Wódka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2005 r. sprawy ze skargi I. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia oraz rozłożenia na raty zaległości z tytułu podatku od środków transportowych oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...] Prezydent W. odmówił I. H. umorzenia zaległości podatkowej [...] z odsetkami w podatku od środków transportowych, jak również odmówił rozłożenia na raty zapłaty tej zaległości. W toku postępowania podatkowego ustalono, iż wnioskodawczyni jest osobą bezrobotną, nie pobierającą z tego tytułu zasiłku, mającą na utrzymaniu 21-letnią córkę - studentkę studiów dziennych, z którą zamieszkuje w mieszkaniu kwaterunkowym o pow. [...] m2. Głównym źródłem utrzymania rodziny są dochody podatniczki z prac dorywczych w wysokości od [...] do [...] zł miesięcznie. I. H. podała także, że korzysta z pomocy finansowej rodziców, jak również, że do utrzymania przyczynia się również córka, która dorywczo podejmuje zatrudnienie jako hostessa. Ustalono także, iż opłaty regularnie ponoszone na utrzymanie mieszkania wynoszą [...] zł miesięcznie. W tych okolicznościach, przypominając, iż zasadą jest płacenie należnych podatków, stwierdził organ, że przedstawiona przez wnioskodawczynię sytuacja majątkowa nie jest wiarygodna, albowiem mimo nieregularnych i niskich dochodów, cyklicznie i na bieżąco reguluje opłaty za mieszkanie. Wskazał organ, że I. H. nie egzekwuje obowiązku alimentacyjnego ze strony ojca córki, jak również nie korzysta z pomocy społecznej, mimo iż od trzech lat jest osobą bezrobotną. Oznacza to, że posiada wystarczające środki nie tylko na opłaty za mieszkanie ale też na utrzymanie siebie i studiującej córki. Wskazał organ, iż dokonując w latach 1999-2001 sprzedaży kolejnych samochodów nie wykazała dobrej woli w dążeniu do uregulowania podatku od środków transportowych. Powyższe ustalenia według Prezydenta W. nie pozwoliły na umorzenie zaległego podatku. Z kolei przeciwko rozłożeniu na raty zaległości podatkowej przemawiało to, iż ujawniona przez I. H. wysokość dochodów z prac dorywczych nie pozwalała na rokowanie, iż w przyszłości sukcesywnie spłacać będzie podatek.