Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 padziernika 2005 r., sygn. II SA/Wa 1332/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bronisław Szydło, Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Przemysław Szustakiewicz (spr.), Asesor WSA, Protokolant Monika Niewińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2005 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej - oddala skargę -

Uzasadnienie

II SA/Wa 1332/05

UZASADNIENIE

Prezes Rady Ministrów działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2005 r. utrzymał w mocy decyzję podjętą w dniu [...] maja 2005 r. odmawiającą przyznania panu J.K. renty specjalnej. W uzasadnieniu organ podniósł, że przyznanie świadczenia na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2004, nr 39, poz. 353 z późn. zm.) jest możliwe w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Przepis ten nie precyzuje warunków, jakie powinny być spełnione, aby renta lub emerytura mogła być przyznana w trybie tego przepisu. W związku z powyższym każdy wniosek jest wnikliwie rozpatrywany i oceniany pod kątem występowania okoliczności mogących uzasadniać potraktowanie sprawy w sposób szczególny. Przy rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczeń specjalnych sytuacja bytowa wnioskodawcy brana jest pod uwagę, jednak nie stanowi jedynego kryterium przyznawania tych świadczeń. Świadczenie specjalne może być przyznane osobie znajdującej się w trudnej sytuacji bytowej, o ile w sprawie występują też inne okoliczności, wskazujące na jej szczególny charakter. Mogą to być, m.in. wybitne zasługi wnioskodawcy w jakiejś dziedzinie na przykład: kultury lub sportu albo szczególne zdarzenia losowe. Z nadesłanych dokumentów zdaniem organu wynika, że Pan J.K., 56 lat, otrzymuje obecnie rentę, jako inwalida stanu wojennego. Jej wysokość wynosi 461 zł. Ww. świadczenie pobiera od grudnia 1983 r. Zainteresowany twierdzi, że z tak niskiego świadczenia nie może utrzymać siebie i opłacić alimentów na rzecz niepełnoletniej córki oraz zapłacić za niezbędne lekarstwa. Średni wydatek na leki to 60-80 zł. Opieka społeczna refunduje zainteresowanemu część kosztów ponoszonych na lekarstwa, w miarę możliwości finansowych. Ww. ponosi także koszty rehabilitacji (pobyt w sanatorium i zabiegi - 326 zł). Zainteresowany twierdzi, że jego problemy ze zdrowiem zaczęły się w wyniku represji, w okresie stanu wojennego. Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy, trwale, w związku z wypadkiem przy pracy. [...] Urząd Wojewódzki poinformował, że Pan J. K. obecnie prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, wyrokiem sądu istniejący związek małżeński został rozwiązany i zasądzono alimenty na rzecz córki w wysokości 150 zł. Pan J.K. jest osobą schorowaną, ma orzeczoną II grupę inwalidzką, leczy się w Poradni Zdrowia Psychicznego w N., wymaga regularnego przyjmowania leków. Sytuacja materialna jest bardzo trudna. Utrzymuje się z renty inwalidzkiej w wysokości 461 zł oraz dodatku mieszkaniowego w kwocie 92 zł. Faktyczny dochód pomniejszony jest o alimenty (150 zł). Stałe miesięczne opłaty na mieszkanie to 182 zł. Strona regularnie zwraca się do ośrodka o pomoc. W okresie od 1 stycznia 2004 r. do 31 marca 2005 r. korzystał z pomocy finansowej ośrodka w formie zasiłków celowych i specjalnych na łączną kwotę 610 zł. Jednak te okoliczności nie wskazują na to, aby można było stronie przyznać świadczenie. Organ wskazał także, że podjęta przez niego decyzja jest ostateczna.