Wyrok WSA w Łodzi z dnia 31 stycznia 2005 r., sygn. III SA/Łd 992/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w (odzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Rutkowska Asesor Ewa Alberciak Protokolant asystent sędziego Żywilla Krac po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2005 r. w sprawie ze skargi J. Ł. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [...] nr [...]

Uzasadnienie

III SA/Łd 992/04

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T.., na podstawie art. 104 § l i 2 k.p.a. i art.5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 1998r. Nr 90, poz. 575 z późn. zm.), po rozpoznaniu zgłoszenia choroby zawodowej, nie stwierdził u J. Ł. choroby zawodowej - przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym, trwającym co najmniej 15 lat, wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115).

Od powyższej decyzji odwołała się J. Ł., która podniosła, iż dominującym argumentem podnoszonym w orzeczeniach lekarskich jest fakt, iż przez 18 lat była dyrektorem, co wiązało się z obniżonym pensum zajęć dydaktycznych, a w związku z tym zmniejszonym wysiłkiem głosowym. Zdaniem odwołującej się niezrozumiałe jest powyższe, bowiem przepracowała 33 lata w zawodzie nauczycielskim, a będąc dyrektorem obciążona była nadmiernie innymi obowiązkami, które również wiązały się z wysiłkiem głosowym. Ponadto podniosła, że dysfonia ma charakter trwałej zmiany bez względu na to, jaki przymiotnik dodamy do jej określenia, a brak precyzji odnoszącej się do obustronnego ubytku słuchu traktuje jako szczególny wybieg.