Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. I SA/Wr 2851/02

I SA/ Wr 2851/02 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 grudnia 2004r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński (sprawozdawca), Sędzia WSA Andrzej Cisek, Asesor WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant Paulina Biernat, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi Spółki z o.o. "A w W. na decyzję Izby Skarbowej we W., Ośrodka Zamiejscowego w W. z dnia [...]Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 1998 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...]nr [...], którą na podstawie art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej odmówiono Spółce z o.o. "A w W. umorzenia odsetek za zwłokę w łącznej kwocie [...], naliczonych na dzień złożenia wniosku w tej sprawie od zaległości w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 1998r. w wysokości [...]. We wniosku swoim z dnia [...] Spółka zwróciła się do Urzędu Skarbowego o umorzenie odsetek za zwłokę należnych od zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za styczeń, październik, listopad i grudzień 1998r. oraz z tytułu dodatkowego zobowiązania w tym podatku za styczeń i miesiące od maja do grudnia 1998r., wynikających z decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W., Ośrodku Zamiejscowym w W. z dnia [...]. Wniosek ten wpłynął do Urzędu Skarbowego w W. w dniu [...] W dniu [...] Spółka wpłaciła na konto Urzędu kwotę [...], która zgodnie z art. 55 § 2 Ordynacji podatkowej zarachowana została proporcjonalnie na należność główną zaległego podatku do listopada 1998r. oraz na odsetki za zwłokę, w związku z czym w dniu wpływu wniosku pozostały zaległe kwoty, wymienione wyżej. W toku postępowania wyjaśniono sytuację finansową Spółki, która podnosiła, że uregulowanie zaległego podatku i odsetek przekracza jej możliwości finansowe i doprowadziłoby do jej likwidacji, a tym samym pozbawienia zatrudnienia 7 osób. Spółka zajmowała się rozprowadzaniem programów telewizji kablowej i według wniosku jej zła kondycja finansowa spowodowana była zaleganiem z opłatami przez abonentów, a wysokie odsetki za zwłokę naliczone zostały z tego powodu, że Inspektor Kontroli Skarbowej długo prowadził swoje postępowanie. Dokonano też zmian w Klasyfikacji Usług, zgodnie z którymi usługi świadczone przez Spółkę korzystały ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, gdy Spółka tymczasem opodatkowała je stawką 22% podatku VAT. Rozważając zasadność argumentów strony organy podatkowe wzięły pod uwagę, że jest ona przedsiębiorcą w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 1999r. - Prawo o działalności gospodarczej (Dz. U. nr 101, poz. 1178 ze m.), a w okresie ostatnich trzech lat korzystała z pomocy publicznej dla przedsiębiorców po myśli przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. nr 60, poz. 704), otrzymując refundację w wysokości [...]z Powiatowego Urzędu Pracy z tytułu zatrudnienia bezrobotnych absolwentów. Uznano ostatecznie, że ubieganie się przez Spółkę o udzielenie pomocy tzw. horyzontalnej na rozwój małych i średnich przedsiębiorców, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ostatnio wymienionej ustawy, w postaci ulgi podatkowej, o której była mowa wyżej, nie znajdowało wystarczającego uzasadnienia. Na podstawie sprawozdawczości finansowej Spółki i materiałów Urzędu Skarbowego stwierdzono, że sytuacja finansowa strony nie zmieniła się w sposób radykalny w ostatnich latach. Majątek trwały finansowany był w całości kapitałem własnym. Co prawda Spółka rzeczywiście miała duże należności i roszczenia, ale w całości znajdujące pokrycie w jej majątku, nadto nie wykazała, aby podejmowała czynności w celu wyegzekwowania tych należności od usługobiorców. W ocenie organów podatkowych nie groziła jej utrata płynności finansowej, przy czym popyt na świadczone usługi nie zmniejszał się. Nie uznano za uzasadniony podniesionego w odwołaniu zarzutu naruszenia art. 52 § 2 w związku z art. 274 Ordynacji podatkowej przez błędne zakwalifikowanie zwrotu podatku jako zaległości. Zwrot nadpłaty podatku nastąpił bowiem na podstawie złożonych przez Spółkę deklaracji podatkowych po skorygowaniu ich o błędy mające charakter jedynie formalny, natomiast Spółka niezasadnie naliczała podatek od swoich usług i wykazując sprzedaż opodatkowaną korzystała z nienależnego zwrotu podatku, czego nie można było sprawdzić w tym trybie. Zarzut taki mógłby zresztą dotyczyć decyzji wymiarowych, od których spółka się nie odwoływała, a nie decyzji odmawiającej umorzenia zaległego podatku na podstawie art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej.