Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 listopada 2004 r., sygn. I SA/Wr 302/04

Dnia 8 listopada 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w następującym składzie: Przewodniczący: Asesor WSA Marta Semiczek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 listopada 2004 w trybie uproszczonym sprawy ze skargi E. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie orzeczenia odpowiedzialności skarżącej za zobowiązania podatkowe z tytułu dodatkowego zobowiązania w podatku od towarów i usług za IV i V 1999 oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. utrzymała w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...] nr [...] o orzeczeniu odpowiedzialności skarżącej jako członka zarządu Spółki z o.o. A z/s w G., ul. W. [...], za zaległości podatkowe z tytułu dodatkowego zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiące:

* kwiecień [...] w wysokości [...] oraz odsetki za zwłokę kwocie [...],

* maj [...] w wysokości [...] oraz odsetki za zwłokę w kwocie [...]

W odwołaniu E. Z. zarzuciła naruszenie art. 116 § 1 i§ 2 oraz art. 122 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z art. 5 § 1 i art. 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24.10.1934 r. Prawo upadłościowe( DzU. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn. zm.) Podkreśliła, że pomimo, iż zobowiązanie powstało w okresie, kiedy była członkiem zarządu w istocie dotyczy odpowiedzialności za początkowy okres pełnienia funkcji we władzach spółki z o.o. A, gdy miała niewielki wpływ na to w jaki sposób rozliczano należności spółki, w tym na rzecz Skarbu Państwa, dysponując wcześniej uzyskanymi środkami. Ponadto, jej zdaniem, nie można było uznać, że nie zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło z jej winy, gdyż brak winy należy rozpatrywać w kategoriach subiektywnych, a niejako obiektywny stan oceniany po upływie dłuższego czasu. Podnosiła, że w okresie kiedy była członkiem zarządu istniały realne szansę na uregulowanie zobowiązań przez Spółkę, osiągane były pozytywne wyniki działalności, które w dłuższym czasie przekładać się mogły na poprawę sytuacji finansowej spółki. Ponadto istniała szansa, że spółka zostanie sprzedana na rzecz firmy B z W., a uzyskane z tego tytułu kwoty miały całkowicie zaspokoić zaległe zobowiązania Spółki. Powoływała się także na umorzenie postępowania w sprawie orzeczenia odpowiedzialności za zobowiązania spółki A w [...], co, jej zdaniem, świadczyło że także w okresie wcześniejszym spółka miała możliwości spłaty zadłużenia. Zarzuciła także, że spółka nie zaprzestała trwale - do dnia ogłoszenia upadłości - płacenia długów, a więc nie zaistniały przesłanki z art. 1 i 2 Prawa upadłościowego. Wywodziła także, że egzekucja wobec spółki nie była bezskuteczna, ponieważ spółka posiadała wierzytelności wobec innych podmiotów a bezskuteczność zajęcia tych wierzytelności wynikała wyłącznie z nieprawidłowego działania Urzędu Skarbowego.