Postanowienie TK z dnia 30 marca 2009 r., sygn. SK 38/07

p o s t a n a w i a:

Z.U.2009/3A/

POSTANOWIENIE

z dnia 25 marca 2009 r.

Sygn. akt SK 38/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz - przewodniczący

Wojciech Hermeliński - sprawozdawca

Marek Kotlinowski

Teresa Liszcz

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 marca 2009 r., skargi konstytucyjnej Zbigniewa Kurłowicza o zbadanie zgodności:

art. 213 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) w zakresie, w jakim przepis ten ogranicza wyłączenie bezprawności czynu, określonego w art. 212 tej ustawy, wyłącznie do wypadków prawdziwego zarzutu postawionego lub podnoszonego tylko w obronie społecznie uzasadnionego interesu, z art. 16 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 42 i art. 54 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.),

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie w sprawie badania zgodności art. 213 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) w zakresie, w jakim przepis ten ogranicza wyłączenie bezprawności czynu, określonego w art. 212 tej ustawy, wyłącznie do wypadków prawdziwego zarzutu postawionego lub podnoszonego tylko w obronie społecznie uzasadnionego interesu:

a) z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji ze względu na zbędność wydania wyroku,

b) w pozostałym zakresie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

UZASADNIENIE

I

1. Skargą konstytucyjną z 10 sierpnia 2006 r., uzupełnioną pismem procesowym z 25 października 2006 r., skarżący Zbigniew Kurłowicz zakwestionował zgodność art. 213 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) w zakresie, w jakim przepis ten ogranicza wyłączenie bezprawności czynu, określonego w art. 212 k.k., wyłącznie do wypadków prawdziwego zarzutu postawionego lub podnoszonego tylko w obronie społecznie uzasadnionego interesu, z art. 16 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 42 i art. 54 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: EKPC).