Postanowienie SN z dnia 4 kwietnia 2019 r., sygn. III UK 229/18

Z art. 5 k.p.c. i art. 212 § 2 k.p.c. nie wynika powinność sądu o charakterze ogólnego obowiązku udzielania w każdym wypadku pouczeń osobom stającym przed sądem, tylko dlatego, że występują bez profesjonalnego pełnomocnika. Udzielenie pouczenia zależy od oceny i uznania sądu uwiarygodnionego konkretną sytuacją procesową i staje się powinnością sądu tylko w sytuacjach zupełnie wyjątkowych, kiedy zachodzi potrzeba zapobieżenia nierówności podmiotów toczącego się postępowania, a więc wówczas, gdy strona z uwagi na swoją nieporadność i stopień skomplikowania sprawy nie jest w stanie zrozumieć istoty prowadzonego postępowania i podjąć w związku z tym stosowne czynności procesowe.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Franczak

w sprawie z odwołania G. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 4 kwietnia 2019 r., na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt III AUa [...],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w [...] wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2018 r. oddalił apelację wnioskodawczyni G. S. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 12 grudnia 2016 r. oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 8 czerwca 2016 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny w oparciu o opinie biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach odpowiadających schorzeniom wnioskodawczyni, tj. neurologa, ortopedy oraz biegłego z zakresu medycyny pracy, a także o dodatkowe opinie biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii uznał, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia nie dają podstaw do przyjęcia, iż jest ona niezdolna do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna). Samo istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania niezdolności do pracy. Orzeczenie z dnia 11 maja 2016 r. zaliczające wnioskodawczynię do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności także nie daje podstaw do przyjęcia, że jest ona osobą niezdolną do pracy. W orzeczeniu tym wskazano, że odpowiednim dla niej zatrudnieniem będzie praca na stanowisku przystosowanym, co nie oznacza jednak, że osoba uznana za niepełnosprawną nie może podjąć zatrudnienia na otwartym rynku pracy, czy że istnieją przeszkody w podjęciu pracy poza systemem zatrudnienia chronionego.