Postanowienie SN z dnia 6 marca 2018 r., sygn. II UK 192/17

Jeśli chodzi o "wspólne porozumienie", o którym mowa w art. 16 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, to ustawodawca unijny również i jemu nie nadał jakiejś instytucjonalnej formy. Zatem "wspólnie porozumienie" może polegać na poinformowaniu przez instytucję właściwą miejsca świadczenia pracy najemnej o swoim stanowisku odnośnie do nieistnienia ważnego tytułu do ubezpieczenia społecznego na terytorium jej państwa; wydaniu przez instytucję właściwą miejsca zamieszkania decyzji w indywidualnej sprawie (o charakterze tymczasowym - w trybie art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego) o stosowaniu ustawodawstwa krajowego i zaakceptowaniu tej decyzji przez instytucję właściwą miejsca świadczenia pracy przez niewniesienie zastrzeżeń - art. 16 ust. 3 in fine rozporządzenia wykonawczego.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z wniosku A. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O. o ustalenie ustawodawstwa właściwego, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 marca 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 15 września 2016 r., sygn. akt III AUa ."/16,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2) zasądza od odwołującego się na rzecz organu rentowego kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów pomocy prawnej w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. wyrokiem z dnia 15 września 2016 r. oddalił apelację wniesioną przez odwołującego się A. B.od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. z dnia 9 lutego 2016 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 5 października 2015 r., którą organ rentowy stwierdził, że odwołujący się w zakresie ubezpieczeń społecznych podlega ustawodawstwu polskiemu począwszy od 1 listopada 2014 r.