Wyrok SN z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. III PK 139/14

1. Niedostateczne sprecyzowanie żądań pozwu uzasadnia zawieszenie postępowania, jeśli strona na wezwanie sądu nie sprecyzuje swojego roszczenia (art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.).

2. Oświadczenie pracownika o wypowiedzeniu umowy o pracę musi mieć jednoznaczną treść, z której wynika wola zakończenia stosunku pracy.

Biuletyn SN Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych nr 5/2016

1. Likwidacja stanowiska pracy nie prowadzi do automatycznego ustania stosunku pracy, bowiem dla osiągnięcia takiego skutku wymagane jest dokonanie jednej z czynności prawnych wymienionych w art. 30 § 1 pkt 1-3 k.p. Jeśli ustalenia faktyczne wskazują, że nie doszło do złożenia oświadczenia woli, którego skutkiem byłoby rozwiązanie stosunku pracy, to oznacza, że stosunek pracy nadal trwa, co z kolei czyni zasadnym roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy.

2. Roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy określające jego istotne elementy w sposób alternatywny nie jest z jednym roszczeniem alternatywnym (przemiennym). Nie wynika bowiem ze zobowiązania przemiennego, a więc takiego, którego wykonanie może nastąpić przez spełnienie jednego z kilku świadczeń (art. 365 k.c.). W istocie więc tak sformułowane żądanie oznacza dwa roszczenia, z których jedno może mieć charakter ewentualny, jeśli zostaje zgłoszone na wypadek nieuwzględnienia żądania sformułowanego jako podstawowe i usytuowanego na pierwszym miejscu.

3. Oceny zasadności żądania pracownika dopuszczenia do pracy w sytuacji, gdy pracodawca kwestionuje istnienie między stronami stosunku pracy, nie da się przeprowadzić bez rozstrzygnięcia tej spornej kwestii. Wtedy więc roszczenie o dopuszczenie do pracy implicite zawiera w sobie roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy.

Teza od Redakcji