Wyrok SN z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. I PK 96/14

Interes prawny powoda, jako materialnoprawna przesłanka powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (art. 189 k.p.c.), musi istnieć nie tylko w chwili wytoczenia powództwa, lecz warunkiem jego uwzględnienia jest istnienie tego interesu w chwili zamknięcia rozprawy - art. 316 § 1 k.p.c.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt (przewodniczący)

SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)

SSA Szczepaniak - Cicha

w sprawie z powództwa M. M. przeciwko P. K.P. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. w B. o ustalenie zatrudnienia na czas nieokreślony, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 20 listopada 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. z dnia 28 listopada 2013 r.,

1. uchyla zaskarżony wyrok i zmienia wyrok Sądu pierwszej instancji - Sądu Rejonowego w E. z 30 sierpnia 2013 r. (sygn. akt [...]) w ten sposób, że oddala powództwo w zakresie objętym punktem I tego orzeczenia,

2. odstępuje od obciążenia powoda kosztami postępowania przed Sądem pierwszej i drugiej instancji oraz przed Sądem Najwyższym.

Uzasadnienie

Powód M. M. wystąpił z pozwem przeciwko P. K. P. Sp. z o.o. w B. Oddział w E. o ustalenie, że umowa o pracę z 30 października 2003 r. łącząca strony, była umową zawartą na czas nieokreślony. Strona pozwana nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości.

Wyrokiem z 30 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy ustalił, że umowa o pracę zawarta 30 października 2003 r. pomiędzy powodem i pozwaną jest umową o pracę zawartą na czas nieokreślony i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od 29 lipca 2003 r. na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny, a następnie 30 października 2003 r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony do 31 grudnia 2013 r., mocą której powód został zatrudniony na stanowisku młodszego stolarza w pełnym wymiarze czasu pracy. Przez okres trwania umowy powód zajmował różne stanowiska. Ostatnio pracował jako starszy operator. Na podstawie zezwolenia nr 148 wydanego przez SSE 20 września 2007 r. strona pozwana uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej do 1 września 2016 r. Następnie, w oparciu o zezwolenie Ministra Gospodarki nr 64 z 2 grudnia 1998 r. udzielono stronie pozwanej zezwolenia na prowadzenie na terenie SSE działalności do 1 września 2016 r. Natomiast S. S.E. ma funkcjonować do 31 grudnia 2026 r. W dniu 17 grudnia 2012 r. powód wezwał pracodawcę do zaprzestania naruszania praw autorskich i uregulowania kwestii związanych z wykorzystywaniem aplikacji roboczej o nazwie "L." oraz do zapłaty odszkodowania tytułem bezprawnego używania aplikacji. Pozwana uznała wezwanie za całkowicie bezpodstawne. Pismem z 16 stycznia 2013 r. powód wystąpił do pozwanej o uznanie, że jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Strona pozwana pismem z 23 stycznia 2013 r. poinformowała powoda, że nie uznaje jego żądań w zakresie przyjęcia, że umowa łącząca strony jest umową o pracę zawartą na czas nieokreślony. Jak ustalił Sąd Rejonowy w zakładzie strony pozwanej w E. zatrudnionych było łącznie 414 pracowników, z czego ponad 300 zatrudnionych było na umowy długoterminowe od 5-15 lat. Osoby zarządzające i kierownicy zatrudnieni byli na podstawie umów na czas nieokreślony. Z kolei osoby pracujące na produkcji zatrudniane były głównie na podstawie umów terminowych.