Wyrok SN z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. V CSK 503/13

Do miarkowania przez sąd kary umownej konieczne jest zgłoszenie konkretnie sprecyzowanego przez dłużnika żądania, wskazującego na fakty, które pozwolą ocenić przesłankę rażącego wygórowania kary umownej. Taka sytuacja nie zachodzi w wypadku zgłoszenia żądania nieuwzględnienia zarzutu pozwanego dokonania potrącenia, ponieważ nie ma ono w istocie żadnego związku z karą umowną i nie wynika z kwestionowania jej co do wysokości. Podważanie przez dłużnika jedynie materialnoprawnej podstawy swojej odpowiedzialności, bez kwestionowania wysokości wyliczonej kary umownej, nie może stanowić podstawy do uwzględnienia późniejszego żądania miarkowania kary umownej na podstawie art. 484 § 2 k.c.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)

SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

SSN Katarzyna Tyczka-Rote

w sprawie z powództwa Gminy D. przeciwko "P." S.A. z siedzibą w C. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 lipca 2014 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego [...] z dnia 21 czerwca 2013 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

W niniejszym procesie strona powodowa, będąca inwestorem, domaga się od pozwanego wykonawcy zapłaty tytułem zwrotu uprzednio zapłaconych już wykonawcy kar umownych, których żądanie zapłaty zostało w innym procesie prawomocnie oddalone w wyniku uwzględnienia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej inwestora, tj. Gminy, wyrokiem reformatoryjnym z dnia 22 września 2011 r. (V CSK 418/10).