Wyrok SN z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. II UK 410/12

Podstawową przesłanką zastosowania trybu wskazanego w art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej (przewidzianego tylko dla organu rentowego) jest uprzednie ustalenie prawa do świadczeń (lub ich wysokości) orzeczeniem organu odwoławczego. Okoliczności i dowody wskazane w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej uzasadniają jednak ponowne ustalenie prawa do świadczenia tylko wtedy, gdy nie stanowią elementu stanu faktycznego sprawy. Jeśli kształtują one faktyczną podstawę wyroku, to oznacza, że zostały przez sąd ocenione - w odniesieniu do dowodów na podstawie art. 233 k.p.c., a w odniesieniu do ustalonych okoliczności faktycznych - przez pryzmat przepisów prawa materialnego. Nieprawidłowa ocena dowodów, czy też błędne zastosowanie przepisów prawa materialnego przez sąd do ustalonego stanu faktycznego (błąd w subsumpcji) nie mogą zaś stanowić podstawy do ponownego ustalenia prawa do świadczenia na podstawie art. 114 ustawy emerytalnej .

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)

SSN Roman Kuczyński

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)

w sprawie z wniosku A. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o wznowienie postępowania wniesionego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 lipca 2013 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych [...] z dnia 24 maja 2012 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 27 lutego 2012 r. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 grudnia 2011 r. oddalającym apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. z dnia 21 czerwca 2011 r. zmieniającego zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 18 października 2010 r. i przyznającego wnioskodawcy A. K. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu skargi, powołując się na art.114 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna), organ rentowy podniósł, że w wyniku szczegółowej analizy akt rentowych i osobowych wnioskodawcy doszedł do przekonania, że na podstawie uchwały z dnia 25 kwietnia 1986 r. wnioskodawca został przyjęty w poczet członków Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w B. z dniem 8 stycznia 1985 r., z datą podjęcia zatrudnienia w Spółdzielni, co jednoznacznie wynika z deklaracji członkowskiej znajdującej się w aktach osobowych. Również z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych i w aktach rentowych nie wynika, by w okresie od 8 maja 1985 r. do 24 kwietnia 1986 r. wnioskodawca był zatrudniony w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w B. w charakterze pracownika, wobec czego okres ten nie może zostać uznany za okres pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca faktycznie nie udowodnił więc co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a tym samym nie nabył prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.