Wyrok SN z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. I CSK 64/10

W sprawie o wynagrodzenie z umowy o roboty budowlane, Sąd może zasądzić należność w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu tylko wtedy, gdy podstawa faktyczna obu roszczeń jest taka sama.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)

SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)

SSA Jan Kremer

w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Spółki z o.o. w likwidacji z siedzibą w W.

przeciwko Waldemarowi L.

o zapłatę,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 1 grudnia 2010 r.,

skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 8 września 2009 r.,

uchyla zaskarżony wyrok w części utrzymującej w mocy nakaz zapłaty z dnia 6 lipca 2007 w zakresie kwoty 95 620,37 zł (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy sześćset dwadzieścia 37/100) z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu (pkt I.1.) oraz w części orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt III) i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w W. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Strona powodowa wniosła w postępowaniu nakazowym o wydanie nakazu zapłaty przez pozwanego kwoty 104 387,32 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2007 r. i kosztami procesu, powołując się na łączącą strony umowę z dnia 25 sierpnia 2005 r. o remont obiektu pałacowego oraz fakturę nr 12/2006 z dnia 9 sierpnia 2006 r. za wykonany remont, która nie została zapłacona.

W dniu 6 lipca 2007 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, zgodny z żądaniem.

W wyniku wniesienia przez pozwanego zarzutów, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 19 grudnia 2008 r. uchylił nakaz zapłaty i oddalił powództwo.

Sąd ten ustalił między innymi, że w dniu 25 sierpnia 2005 r. strony zawarły umowę, na podstawie której strona powodowa zobowiązała się do wykonania remontu zabytkowego obiektu pałacowego dzierżawionego przez pozwanego. Strony uzgodniły wynagrodzenie za wykonanie tych prac w kwocie 1 284 000 zł. Pozwany za wykonane przez powoda prace zapłacił łącznie kwotę 1 843 955,55 zł, gdyż były wykonane roboty dodatkowe, nie objęte umową. Zgodnie z postanowieniami umowy, wszelkie jej zmiany i uzupełnienia wymagały zgody stron i formy pisemnej pod rygorem nieważności. Strona powodowa w dniu 9 sierpnia 2006 r. wystawiła fakturę nr 12/2006 na kwotę 95 620,37 zł. Dotyczyła ona wynagrodzenia za nieustalone roboty dodatkowe, które nie zostały między stronami spisane ani nie znalazły odzwierciedlenia w łączącej strony umowie z dnia 25 sierpnia 2006 r. Pozwany podpisał tę fakturę, ale nie zapłacił wynikającej z niej należności. Protokół odbioru robót został sporządzony w dniu 29 grudnia 2006 r., uczestniczyli w nim tylko przedstawiciele powoda. Pozwany nie stawił się, gdyż uważał, że powód wykonał prace wadliwie, co potwierdził rzeczoznawca w prywatnej opinii sporządzonej na jego zlecenie. W dniu 2 października 2008 r. pozwany sam sporządził protokół odbioru, w którym stwierdził, że ze względu na liczne usterki, odmawia odbioru prac.