Wyrok SN z dnia 27 sierpnia 2009 r., sygn. II UK 404/08

Okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) to okresy zarejestrowania się w urzędzie zatrudnienia jako osoba poszukująca pracy lub jako bezrobotny.

Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski, Romualda Spyt (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 sierpnia 2009 r. sprawy z wniosku Zdzisława R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w T. o emeryturę, na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2008 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku, w wyniku apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w T., zmienił wyrok Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu z dnia 19 czerwca 2007 r. i oddalił odwołanie ubezpieczonego Zdzisława R. od decyzji organu rentowego z dnia 26 kwietnia 2007 r. odmawiającej prawa do emerytury.

W pisemnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny stwierdził, że przyznanie ubezpieczonemu przez Sąd Okręgowy prawa do tego świadczenia narusza art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa emerytalna z 1998 r.). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy dokonał niewłaściwej interpretacji tego przepisu, skutkiem czego zaliczył ubezpieczonemu do okresu uprawniającego do emerytury - jako okresy składkowe - sporne okresy: od 15 lipca 1990 r. do 15 września 1990 r., od 26 listopada 1990 r. do 9 kwietnia 1991 r. oraz od 17 października 1991 r. do 14 listopada 1991 r. Mianowicie, błędne jest stanowisko Sądu Okręgowego, że do okresów wymienionych w powołanym przepisie zalicza się każdy okres czasowego pozostawania bez pracy na obszarze Państwa Polskiego z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego, niezależnie od tego, czy był to jednocześnie okres pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych wypłaconych z Funduszu Pracy. Stwierdził, że zarówno przed 15 listopada 1991 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm., dalej jako ustawa rewaloryzacyjna), jak i po tej dacie, okres czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej uzyskania nie był uznawany ani za okres równorzędny z okresem zatrudnienia, ani za okres składkowy. W spornym okresie obowiązywała ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm., powoływana dalej jako ustawa emerytalna z 1982 r.). Z gramatycznej wykładni art. 11 ust. 2 pkt 14 tej ustawy wynika, że za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia można uznać te okresy, w których ubezpieczony pozostawał bez pracy, bezrobocie to spowodowane było niemożnością uzyskania pracy lub niemożnością podjęcia szkolenia zawodowego, niemożność ta została udowodniona dokumentami. Podkreślił, że nie podzielił ustalenia Sądu Okręgowego, że w tych okresach ubezpieczony poszukiwał pracy, bowiem okoliczność ta nie została przez stronę wykazana. Zaznaczył także, że od 18 września 1989 r. do 6 kwietnia 1994 r. ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym udzielonym mu przez jego pracodawcę PPPH „D.” SA w G., nie miał zatem w spornych okresach statusu bezrobotnego. Nie można więc przyjąć, że pozostawał bez pracy z powodu niemożności jej znalezienia. Dlatego też ubezpieczony nie legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym - w wymiarze 25 lat, o którym mowa w art. 32 ustawy emerytalnej.