Postanowienie SN z dnia 22 października 2008 r., sygn. V KK 98/08

Oczywista bezzasadność kasacji zachodzi nie tylko wtedy, gdy sąd kasacyjny w sposób nie budzący żadnych wątpliwości stwierdza, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. ani też inne rażące naruszenia prawa zarzucone w kasacji, ale także wtedy, jeżeli nawet uchybienia te wystąpiły, ale z całą pewnością nie mogły mieć istotnego wpływu na treść orzeczenia.

Z uzasadnienia:

„Sformułowany w kasacji zarzut obrazy art. 391 § 1 k.p.k. dotyczy procedowania przez Sąd pierwszej instancji, podczas gdy z literalnego brzmienia art. 519 k.p.k. wynika, że kasacja może być wniesiona jedynie od wyroku Sądu odwoławczego. Zarzut ten był zresztą przedmiotem wniesionej apelacji i obecnie w skardze kasacyjnej mógłby się on ponownie pojawić jedynie w przypadku zarzucenia sądowi ad quem naruszenia przepisu art. 457 § 3 k.p.k. czego jednak kasacja nie czyni. Odczytując ją jednak przez pryzmat art. 118 k.p.k. należało dojść do wniosku, że intencją wnoszącego ten nadzwyczajny środek odwoławczy było zarzucenie obrazy także tego ostatniego przepisu, jako że w uzasadnieniu skargi kasacyjnej obrońca podnosi, iż błędem Sądu Okręgowego było zaaprobowanie stanowiska sadu ad quo co do możliwości zastosowania w sprawie przepisu art. 391 § 1 k.p.k. w sytuacji, gdy nie wystąpiły przesłanki w tym przepisie wskazane.