Wyrok SN z dnia 20 marca 2008 r., sygn. II PK 214/07

Nie jest sprzeczne z przepisami prawa pracy (art. 165 § 1 i art. 229 § 2 k.p.) rozpoczęcie zaplanowanego urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po ustaniu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą pracownika, która trwała dłużej niż 30 dni.

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 marca 2008 r. sprawy z powództwa Romana N. przeciwko Telekomunikacji Polskiej SA w Warszawie o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 20 lutego 2007 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Powód Roman N. domagał się od pozwanej Telekomunikacji Polskiej SA w Warszawie przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądzenia wy­nagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Pozwana wniosła o oddalenie po­wództwa.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2006 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Międzyrzeczu oddalił powództwo. Wyrok ten wydano w oparciu o następujące ustalenia. Powód Roman N. był zatrudniony w pozwanej Telekomunikacji Polskiej SA w Warszawie od dnia 1 października 1996 r. ostatnio na stanowisku specjalisty. Pracę wykonywał w M. Od dnia 9 maja do dnia 23 czerwca 2006 r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Od dnia 26 czerwca 2006 r. powód rozpoczął wykorzystywanie urlopu wypoczynko­wego. Pismem z dnia 28 czerwca 2006 r. doręczonym powodowi w dniu 5 lipca 2006 r. pozwana poinformowała go, że nie może udzielić mu urlopu wypoczynkowego pla­nowanego od dnia 26 czerwca 2006 r. ponieważ w związku z nieobecnością w pracy spowodowaną chorobą trwającą ponad 30 dni powinien poddać się kontrolnym ba­daniom lekarskim i przedstawić pracodawcy zaświadczenie o zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku. Pozwana poinformowała powoda, że wobec braku takiego zaświadczenia nieobecność powoda w pracy traktuje jako nieusprawiedliwioną. Ko­lejnym pismem z dnia 30 czerwca 2006 r., ale doręczonym powodowi także w dniu 5 lipca 2006 r., pozwana poinformowała, że rozwiązuje z nim umowę o pracę bez wy­powiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. wobec udania się na urlop wypo­czynkowy od dnia 26 czerwca 2006 r. bez zgody pracodawcy i bez uzgodnienia z bezpośrednim przełożonym. W okresie gdy powód przebywał na zwolnieniu lekar­skim kilkakrotnie kontaktował się z nim Piotr N. - asystent zespołu przedstawicieli handlowych, który zastępował powoda podczas jego nieobecności. Piotr N. skontaktował się też z powodem pod koniec zwolnienia lekarskiego. Powód poinformował go, że od poniedziałku będzie na urlopie. Powód nie informował o tym Grzegorza E. ­swojego bezpośredniego przełożonego. W dniu 27 czerwca 2006 r. powód przesłał do Grzegorza E. i Piotra N. na adresy ich poczty elektronicznej informacje, że od dnia 26 czerwca 2006 r. przebywa na urlopie, z jednoczesną prośbą o informację, w jaki sposób ma uzyskać zaświadczenie lekarskie umożliwiające mu powrót do pracy. Ponownie powód zwrócił się o taką informację w dniu 3 lipca 2006 r. Na wysyłane za­pytania powód nie otrzymał odpowiedzi. U strony pozwanej obowiązuje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy. Urlopy wypoczynkowe na następny rok planowane są pod koniec danego roku kalendarzowego. Zatwierdzony plan urlopów podawany jest do wiadomości pracowników. W związku z planowanymi urlopami pracownicy przed terminem ich rozpoczęcia otrzymują karty urlopowe, które podpisują tak oni, jak i ich bezpośredni przełożeni. Karty urlopowe odsyłane są do działu obsługi kadrowej. W praktyce niejednokrotnie zdarzało się, że pracownik udawał się na urlop wypoczyn­kowy bez podpisania karty urlopowej, a jedynie po uzgodnieniu z bezpośrednim przełożonym. Nieobecność pracownika jest wówczas odnotowywana w listach obecności. W 2006 r. powód podpisywał karty urlopowe. Podpisał też dwie karty urlopowe za 2005 r.