Wyrok SN z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. I PK 192/07

Po rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony za wypowiedzeniem (poza sytuacją określoną w art. 50 § 5 k.p.) nie przysługuje roszczenie o przy­wrócenie do pracy i dlatego, gdy pracownik ogranicza powództwo tylko do tego roszczenia, to niemożliwe jest zastosowanie przez sąd pracy art. 477¹ k.p.c. i zasądzenie odszkodowania na podstawie art. 50 § 3 k.p.

Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn,

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 stycznia 2008 r. sprawy z powództwa Jana K. przeciwko Instytutowi Medycyny Pracy i Zdro­wia Środowiskowego w S. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozo­stawania bez pracy, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 20 lutego 2007 r. [...]

I. uchylił zaskarżony wyrok w pkt. 1, 3 i 5 i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania oraz orzecze­nia o kosztach postępowania kasacyjnego,

II. oddalił skargę kasacyjną w pozostałej części (co do pkt 2 wyroku Sądu Okręgowego).

Uzasadnienie

Powód Jan K., zarzucając pozwanemu Instytutowi Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. naruszenie przysługującej mu ochrony zatrudnienia wobec niewystąpienia do rady lekarskiej (art. 18 ust. 1 ustawy z 17 maja 1979 r. o izbach lekarskich) i do rady naukowej (art. 27 ust. 1 ustawy z 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych) o wyrażenie zgody na rozwiązanie z nim umowy o pracę, wystąpił z powództwem o przywrócenie do pracy.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sosnowcu wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2006 r. powództwo oddalił. Stwierdził, że rozwiązaniu uległa umowa o pracę na czas określony i powód żądał tylko przywrócenia do pracy (po konsultacji z fachowym pełnomocnikiem - adwokatem), a więc roszczenia nieprzewi­dzianego w Kodeksie pracy nawet w przypadku naruszenia wskazanej ochrony. Do­puszczalne było tylko powództwo o odszkodowanie - art. 50 § 3 i § 5 k.p. - którego powód jednak nie żądał, nawet alternatywnie do niezasadnego roszczenia o przy­wrócenie do pracy. Brak było zatem podstaw do zastosowania przepisu art. 477 k.p.c., gdyż powodowi nie służyły roszczenia alternatywne lecz tylko jedno o odszko­dowanie.