Wyrok SN z dnia 26 kwietnia 2007 r. sygn. IV KK 73/07

Przestępstwo przywłaszczenia określone w art. 284 k.k. ma swój odpowiednik w art. 119 k.w., a granicą między tym przestępstwem i tym wykroczeniem jest wartość rzeczy będącej przedmiotem czynu. Użyty w art. 130 k.w. termin przywłaszczenie dotyczy też m.in. przywłaszczenia rzeczy znalezionej, a zatem art. 130 k.w. poprzez swoją regulację prawną nie wyłącza w tym zakresie stosowania art. 119 k.w.

Z uzasadnienia:

„(...) kasacja obrońcy jest zasadna, gdy podnosi zarzut obrazy art. 284 § 3 k.k. Jednakże uwzględnienie tego zarzutu nastąpiło z powodów odmiennych od tych, o których mowa w uzasadnieniu kasacji. Na potrzeby postępowania kasacyjnego w tym zakresie należało pokrótce przypomnieć okoliczności i istotę sporu. Sąd pierwszej instancji wznawiając przewód sądowy uprzedził strony o możliwości zakwalifikowania czynów oskarżonego opisanych w pkt II, IV i V aktu oskarżenia jako przestępstwa wyczerpującego znamiona art. 284 § 3 w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. a następnie w uzasadnieniu wyroku dokonał oceny prawnej działania oskarżonego w kierunku popełnienia przestępstwa określonego w art. 284 § 3 k.k. (k. 9 - 10). W szczególności Sąd pierwszej instancji analizując treść artykułu 284 § 3 w powiązaniu z odpowiednimi przepisami Kodeksu Wykroczeń, a w szczególności art. 119 § 1, art. 125 wyraził pogląd, iż w przypadku przestępstwa określonego w art. 284 § 3 k.k. nie jest istotna kwota przywłaszczonej rzeczy znalezionej. Sąd odwoławczy aprobując ten pogląd ponadto wywiódł, iż ustalone okoliczności, a to znalezienie przez oskarżonego pieczątki (k. 98), posłużenie się nią przy sporządzaniu zaświadczenia o swoim zatrudnieniu i zarobkach w Warsztatach Szkolnych T. S. w O. świadczy o tym, iż opisane zachowanie skazanego jednoznacznie wskazuje, iż miał on świadomość kto jest właścicielem przedmiotowej pieczątki, nie podjął żadnych działań, chociażby w kontekście dyspozycji art. 125 k.w. Z kolei prokurator w odpowiedzi na kasację zauważył, iż wbrew treści art. 119 § 1 k.w. oba sądy nie dążyły do ustalenia wartości materialnej znalezionej i przywłaszczonej pieczątki, wbrew przez co, według jego oceny, dopuściły się obrazy przepisu prawa materialnego, a to art. 284 § 3 k.k. Zgodzić się należało z wywodem zaprezentowanym w odpowiedzi prokuratora na kasację i p opartym przez prokuratora Prokuratury Krajowej na rozprawie przed Sądem Najwyższym, iż w postępowaniu sądowym zaniechano przeprowadzenia dowodu w zakresie wartości materialnej przedmiotu, jakim jest pieczątka z napisem „Warsztaty Szkolne T. S. w O.”. Skazany wyjaśnił, iż pieczątkę tą znalazł w składnicy złomu, a następnie przyniósł do mieszkania z zamiarem jej wykorzystanie, o którym mowa wyżej. Z kolei świadek A. C. kierownik działu mechanicznego ZSZ T. S. w O. przesłuchany na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2005 r. zeznał, iż po przybyciu do biura zauważył rozbitą szybę, a następnie stwierdził brak pistoletu pneumatycznego do malowania marki Selena oraz kalkulatora (...), a na drugi dzień to jest w poniedziałek zauważył, że zginęła również pieczątka firmowa. Świadek ten nie podał wartości materialnej tejże pieczątki. Przypomnieć też należało, że prokurator zabór tejże pieczątki przyjął w opisie czynu z pkt. II aktu oskarżenia jako element przestępstwa kradzieży z włamaniem kwalifikowanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 k.k.