Wyrok SN z dnia 28 sierpnia 2007 r., sygn. II PK 5/07

Termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie z tytułu otrzymywa­nia niższego świadczenia rentowego wskutek, stanowiącego nienależyte wyko­nanie zobowiązania, wydania pracownikowi przez pracodawcę zaświadczenia zaniżającego podstawę wymiaru składek, biegnie od daty wymagalności rosz­czenia a nie od dnia wydania zaświadczenia (art. 471 k.c. w związku z art. 96 i 97 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm. oraz art. 118 i 120 k.c.).

Przewodniczący SSN: Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Jolanta Strusińska-Żukowska.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 sierpnia 2007 r. sprawy z powództwa Marii L. przeciwko Urzędowi Skarbowemu P.-Ś. o od­szkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 25 sierpnia 2006 r. [...]

I. o d d a l i ł skargę kasacyjną,

II. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki 900 zł (słownie: dziewięćset) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 25 sierpnia 2006 r. oddalił apelację pozwanego pracodawcy Urzędu Skarbowego P.-Ś. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z 23 maja 2006 r., zasądzającego na rzecz powódki Marii L. odszkodowanie w kwocie 17.512,08 zł z odsetkami wyrównujące jej rentę z ubezpieczenia społecznego, którą otrzymywała w niższej wysokości, wobec wydania przez pozwanego nieprawidłowego zaświadczenia o zarob­kach.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była pracownikiem pozwanego, który 2 lis­topada 1994 r. sporządził zaświadczenie o jej zatrudnieniu i wynagrodzeniu w latach 1989-93, na podstawie którego ustalono wysokość jej renty z tytułu niezdolności do pracy, otrzymywanej przez nią od 30 stycznia 1995 r. do 24 stycznia 2005 r. W dniu 12 września 2003 r. pozwany wystawił powódce kolejne zaświadczenie o zatrudnie­niu i wynagrodzeniu, w oparciu o które ZUS ustalił jej emeryturę. Porównanie obu zaświadczeń wykazało zaniżenie wynagrodzenia w pierwszym zaświadczeniu na sku­tek pominięcia „trzynastek”, premii za IV kwartał oraz wartości świadectw rekompen­sacyjnych. W związku z podaniem w zaświadczeniu z 2 listopada 1994 r. zaniżonego wynagrodzenia ustalona różnica między rentą wypłaconą a należną powódce przy prawidłowo wyliczonym wynagrodzeniu wynosiła 17.741,52 zł. Pozew o takie od­szkodowanie powódka złożyła 20 maja 2005 r. żądając wyrównania od 1 czerwca 1995 r. w kwocie 17.512,08 zł. Sąd Rejonowy nie uwzględnił zarzutu przedawnienia i jego początek połączył z wydaniem zaświadczenia o prawidłowej treści (w dniu 12 września 2003 r.). Stwierdził, że powódce przysługuje odszkodowanie w ustalonej kwocie wyrównującej zaniżoną rentę wskutek wydania przez pracodawcę nieprawidłowego zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia.