Wyrok SN z dnia 29 czerwca 2005 r. sygn. I UK 299/04

Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczająca do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski

Sędziowie SN: Roman Kuczyński (sprawozdawca), Zbigniew Myszka

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2005 r. sprawy z odwołania Anieli R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, na skutek kasacji ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 czerwca 2004 r.

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2003 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie oddalił odwołanie Anieli R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w S. z dnia 15 maja 2002 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy powołując się na treść orzeczenia lekarza orzecznika. W postępowaniu Sąd powołał dowody z opinii biegłych lekarzy: psychiatry, neurologa, kardiologa, otolaryngologa. Na skutek zastrzeżeń ubezpieczonej Sąd uzupełnił materiał dowodowy o innego biegłego (psychiatrę - dr Ludwika W.), który rozpoznając u badanej zespół psychoorganiczny i występujące na tym tle zaburzenia nastroju oraz zachowania uznał ją za częściowo niezdolną do pracy na okres 2 lat. Opinię tę z kolei zakwestionował lekarz orzecznik, a organ rentowy złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa. W wyniku uwzględnienia przez Sąd wyżej wymienionego wniosku biegła psycholog (Anna M.) uznała, że ubezpieczona nie ma głębokich zaburzeń procesów poznawczych i występuje u niej niewielki deficyt pamięci świeżej, który nie utrudnia w sposób istotny codziennego funkcjonowania. Biegła uznała odwołującą się za zdolną do pracy. W konsekwencji powyższych opinii Sąd pierwszej instancji, uznając opinię psychiatry dr Ludwika W. za odosobnioną wobec zgodnych opinii psychiatry i psychologa o zdolności ubezpieczonej do pracy, nie przyjął jej za miarodajną i oparł swoje orzeczenie na pozostałych opiniach, co skutkowało oddaleniem odwołania ubezpieczonej.