Uchwała SN z dnia 10 stycznia 2002 r. sygn. III ZP 32/01

Przewodniczący SSN Andrzej Kijowski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego, w sprawie z powództwa Haliny P., Scholastyki W., Lucyny S., Ireny W.-R., Ewy K., Elżbiety B., Stanisława L, Anny N.-L. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej Ł.-Ś. o wynagrodzenie, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2002 r. zagadnienia prawnego Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi, przekazanego postanowieniem z dnia 16 października 2001 r. [...]

„Czy art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.) stanowi prawnie skuteczną podstawę indywidualnych roszczeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej o podwyższenie wynagrodzenia za pracę w 2001 r. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie postawione w pkt 1 Czy przez pojęcie „przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia” użyte w art. 4a ust. 1 wyżej cytowanej ustawy należy rozumieć obowiązek pracodawcy podwyższenia wynagrodzenia każdego pracownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy - o kwotę nie niższą niż 203 zł miesięcznie w 2001 r. ?”

podjął uchwałę:

Przepis art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) stanowi podstawę indywidualnych roszczeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej o podwyższenie w 2001 r.przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę o kwotę nie niższą niż 203 zł w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Uzasadnienie