Uchwała SN z dnia 23 kwietnia 1998 r., sygn. I KZP 2/98

Wydanie pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie dezaktualizuje, wynikającego z art. 211 § 2 kpk, obowiązku określania przez sąd terminu, do którego ma trwać tymczasowe aresztowanie. Termin ten określa w postanowieniu sąd, do którego dyspozycji pozostaje oskarżony, w wypadku zaś ewentualnego, późniejszego przekazania sprawy prokuratorowi do uzupełnienia postępowania przygotowawczego, sąd właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji.

Sąd Najwyższy w sprawie Jana S., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 kpk przez Sąd Apelacyjny w L., postanowieniem z dnia 7 stycznia 1998 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy w przypadku tymczasowego aresztowania zastosowanego wobec oskarżonego w dacie przed wydaniem pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji i nie uchylonego po wydaniu tego wyroku, należy w sytuacji, gdy po wydaniu wyroku upływa termin (do którego zastosowano ten środek) wskazany w postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (postanowieniem o przedłużeniu tymczasowego aresztowania lub dalszym stosowaniu), wydać postanowienie określające termin, do którego aresztowanie ma trwać?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Zagadnienie prawne, które Sąd Apelacyjny w L. przekazał na podstawie art. 390 § 1 kpk do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu, powstało na tle następującej konfiguracji procesowej.

Prokurator Rejonowy w L., postanowieniem z dnia 4 marca 1996 r., zastosował wobec Jana S., podejrzanego o popełnienie przestępstwa określonego w art. 210 § 2 kk, środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, następnie zaś w dniu 21 maja 1996 r. wniósł do Sądu Wojewódzkiego w L. akt oskarżenia przeciwko Janowi S., zarzucając mu m.in. popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 210 § 2 kk i art. 158 § 1 kk w związku z art. 10 § 2 kk i w związku z art. 60 § 1 kk.

Sąd Wojewódzki w L., wyrokiem z dnia 30 stycznia 1997 r., uznał Jana S. za winnego zarzucanego mu czynu i przyjmując za podstawę skazania art. 210 § 2 kk i art. 158 § 1 kk w związku z art. 10 § 2 kk i art. 60 § 1 kk wymierzył oskarżonemu – na podstawie art. 210 § 2 kk w związku z art. 10 § 3 kk i art. 60 § 1 kk – karę 7 lat pozbawienia wolności, 1.000 zł grzywny oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat.