Wyrok SN z dnia 19 stycznia 1998 r., sygn. I PKN 477/97

1. Nadużycie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego może być kwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 kp w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz.U. 1996 r. Nr 24, poz. 110 ze zm.).

2. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp jest wadliwe, jeżeli wskazana w nim data rozwiązania umowy o pracę poprzedza dzień złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Katarzyny C. przeciwko Danucie N. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach, z dnia 19 czerwca 1997 r. (...) – uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 19 czerwca 1997 r. (...), wydanego w wyniku pozwu Katarzyny C. przeciwko Danucie N. o przywrócenie do pracy. Zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 52 § 1 pkt 1 kp, przez niewłaściwe jego zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania art. 231 i 233 § 1 kpc. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Bytomiu z dnia 11 marca 1997 r. (...) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Powódka dochodziła przywrócenia do pracy, wypłacenia wynagrodzenia za pierwsze 35 dni czasowej niezdolności do pracy oraz ustalenia zawarcia umowy na czas próbny. Powódka była zatrudniona od dnia 1 kwietnia 1996 r. u pozwanej w Sklepie Wielobranżowym w B. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jako ekspedientka. Od dnia 4 czerwca 1996 r. była niezdolna do pracy w związku z ciążą, a lekarz zalecał, że „chory powinien leżeć”. Zwolnienie lekarskie stwierdzało niezdolność do pracy przez okres 21 dni. Pozwana przeprowadziła kontrolę sposobu wykorzystania zwolnienia lekarskiego przez powódkę. Stwierdziła, że w dniach tej kontroli powódka była nieobecna w domu. Kontrolę przeprowadził także Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w T.G. i potwierdził nieobecność powódki w tym czasie. Decyzją z dnia 27 kwietnia 1996 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych pozbawił powódkę prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 4 czerwca 1996 r. do dnia 24 czerwca 1996 r. Pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, wręczając jej w dniu 15 lipca 1996 r. pismo rozwiązujące umowę o pracę z datą wsteczną, tj. od 14 czerwca 1996 r. W dniu 1 lipca 1996 r. powódka odwołała się od decyzji ZUS pozbawiającej ją prawa do zasiłku chorobowego, który pismem z dnia 10 października 1996 r., a więc już po rozwiązaniu umowy o pracę, powiadomił ją o przywróceniu prawa do zasiłku. Powódka odwołała się również od dokonanego rozwiązania umowy o pracę do Sądu, kierując pozew z żądaniem przywrócenia do pracy oraz z innymi roszczeniami.