Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 15 października 1992 r., sygn. I KZP 28/92

Określony w art. 106 k.k. skutek w postaci przedłużenia o 5 lat przewidzianych w art. 105 k.k. okresów przedawnienia karalności przestępstwa wywołuje także wszczęcie postępowania karnego w sprawie („in rem”).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia I czerwca 1992 r., przekazanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego – na podstawie art. 16 pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. nr 45, poz. 241 – tekst jednolity: Dz.U. z 1990 r. nr 26, poz. 153) składowi siedmiu sędziów w celu podjęcia uchwały w przedmiocie wyjaśnienia zagadnienia prawnego:

„Czy określony w art. 106 k.k. skutek w postaci przedłużenia o 5 lat przewidzianych w art. 105 k.k. okresów przedawnienia karalności przestępstw wywołuje także wszczęcie postępowania karnego w sprawie („in rem”)?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Podniesione we wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich wątpliwości dotyczą sposobu pojmowania określenia: „wszczęto postępowanie”, użytego w art. 106 k.k. W szczególności Rzecznik Praw Obywatelskich dąży do wyjaśnienia, czy w przepisie tym chodzi o wszczęcie postępowania „przeciwko osobie” (in personam), czy też „w sprawie”(in rem), na tle instytucji postępowania przygotowawczego.

W związku z podniesioną wątpliwością godzi się zauważyć, co zresztą nie uszło uwagi Rzecznika Praw Obywatelskich, że na gruncie przepisów kodeksu karnego z 1932 r., traktujących o przedawnieniu ścigania, wyrokowania i wykonania kary (art. 86-89) dominował tak w literaturze, jak i w orzecznictwie pogląd, iż zdolność przerywania biegu terminu przedawnienia posiadają wyłącznie czynności skierowane przeciwko określonej osobie z powodu popełnienia przez nią określonego przestępstwa, co przesądzało, iż chodziło w tym wypadku o wszczęcie postępowania „”, a nie „”.