Uchwała SN z dnia 11 września 1992 r., sygn. I KZP 31/92

Ręczny miotacz gazowy, dopuszczony do produkcji i sprzedaży na podstawie uzyskanego atestu, nie jest w zasadzie – ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie – niebezpiecznym narzędziem w rozumieniu art. 210 § 2 k.k.

Można jednak uznać go za takie narzędzie w konkretnej sytuacji, gdy sprawca czynu świadomie posłuży się nim nieprawidłowo, wykorzystując szczególne właściwości tego przedmiotu, i w ten sposób spowoduje lub może spowodować śmierć albo ciężkie uszkodzenie ciała lub ciężki rozstrój zdrowia ofiary przestępstwa, o którym jest mowa w art. 155 k.k.

Sąd Najwyższy w sprawie Roberta G. i Janusza W., oskarżonych o przestępstwo z art. 210 § 2 k.k., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, postanowieniem z dnia 25 czerwca 1992 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy o uznaniu ręcznego miotacza gazowego za niebezpieczne narzędzie w rozumieniu art. 210 § 2 k.k. decydują jego cechy przedmiotowe, czy też sposób użycia, bądź te obie przesłanki łącznie oraz czy przez poważne skutki lub niebezpieczeństwo spowodowania takich skutków dla zdrowia należy rozumieć ciężkie uszkodzenie ciała, czy też także obrażenia z art. 156 k.k.?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.