Uchwała SN z dnia 9 listopada 1990 r., sygn. III PZP 19/90

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie z powództwa Genowefy B. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków umowy o pracę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi, postanowieniem z dnia 29 czerwca 1990 r. VI Pr 251/90, do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy stosowanie do wypowiedzenia warunków pracy i płacy „odpowiednio” przepisów o wypowiadaniu umów (art. 42 § 1 k.p. w związku z art. 45 k.p.) oznacza, że pracownikowi, który nie złożył oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków i którego stosunek pracy nie uległ przez to rozwiązaniu, przysługuje odszkodowanie przewidziane w art. 47 k.p.?”

podjął następującą uchwałę:

Pracownikowi, który nie złożył oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych mu w wypowiedzeniu warunków pracy lub płacy i którego stosunek pracy nie uległ rozwiązaniu, a został jedynie przekształcony, przysługuje odszkodowanie na zasadach określonych w art. 45 i 47 k.p. w związku z art. 42 § 1 k.p.