Orzeczenie
Wyrok Sądu pierwszej instancji (trzecia izba) z dnia 21 czerwca 2006 r. - Manfred Danzer i Hannelore Danzer przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa T-47/02., sygn. T-47/02
Sprawa T‑47/02
Manfred Danzer i Hannelore Danzer
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Prawo spółek - Dyrektywy 68/151/EWG i 78/660/EWG - Ogłaszanie rocznych sprawozdań finansowych - Ochrona tajemnicy handlowej - Naruszenie praw podstawowych - Podstawa prawna - Skarga o odszkodowanie - Niedopuszczalność
Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 21 czerwca 2006 r.
Streszczenie wyroku
1. Skarga o odszkodowanie - Autonomia w stosunku do skargi o stwierdzenie nieważności
(art. 235 WE i art. 288 akapit drugi WE)
2. Pytania prejudycjalne - Wystąpienie do Trybunału - Zakwestionowanie ważności aktu wspólnotowego przed sądem krajowym
(art. 234 akapit trzeci WE)
3. Odpowiedzialność pozaumowna - Przesłanki
(art. 288 akapit drugi WE; dyrektywy Rady 68/151, art. 2 ust. 1 lit. f) i 78/660, art. 47)
1. Skarga o odszkodowanie oparta na art. 288 akapit drugi WE stanowi autonomiczny środek zaskarżenia, któremu w ramach systemu środków zaskarżenia przypada szczególna funkcja; wniesienie skargi poddane jest wymogom związanym z jej szczególnym celem. Skarga ta różni się od skargi o stwierdzenie nieważności, ponieważ jej celem nie jest usunięcie z obrotu prawnego określonego przepisu, lecz naprawienie szkody wyrządzonej przez instytucję Wspólnoty. Zatem zasada autonomiczności skargi o odszkodowanie znajduje uzasadnienie w tym, że od skargi o stwierdzenie nieważności odróżnia ją jej cel. W konsekwencji skargę o odszkodowanie należy uznać za niedopuszczalną, gdy w rzeczywistości jej celem jest usunięcie z obrotu prawnego aktu, który stał się ostateczny, a gdyby została uwzględniona, skutkowałaby ona unicestwieniem jego skutków prawnych. Ma to miejsce w szczególności w wypadku, gdy skarga o odszkodowanie dotyczy zapłaty kwoty odpowiadającej kosztom poniesionym przez skarżącego w ramach wykonania aktu, który stał się ostateczny.
