Wyrok Sądu pierwszej instancji (piąta izba) z dnia 4 lipca 2006 r. - Hoek Loos NV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa T-304/02., sygn. T-304/02

Sprawa T‑304/02

Hoek Loos NV

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja − Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki − Niderlandzki rynek gazów przemysłowych i medycznych − Ustalanie cen − Obliczanie kwoty grzywien − Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien − Zasada proporcjonalności i zasada równego traktowania

Streszczenie wyroku

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności - Zarzuty

(art. 81 WE i 253 WE)

2.      Konkurencja - Grzywny - Kwota - Ustalenie

(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2 i art. 17)

3.      Konkurencja - Grzywny - Kwota - Ustalenie

(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2; komunikat Komisji 98/C 9/03)

4.      Konkurencja - Grzywny - Kwota - Ustalenie - Obrót, jaki należy uwzględnić

(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2)

5.      Konkurencja - Grzywny - Kwota - Ustalenie - Kryteria - Obniżenie kwoty grzywny w zamian za współpracę z Komisją przedsiębiorstwa, któremu zarzucono naruszenie

(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2; komunikat Komisji 96/C 207/04)

1.      Decyzja Komisji nakładająca sankcję, skierowana do różnych przedsiębiorstw, które uczestniczyły w niedozwolonym kartelu, choć sporządzona została w formie pojedynczej decyzji, to należy ją analizować jako pakiet indywidualnych decyzji stwierdzających w odniesieniu do każdego z przedsiębiorstw będących adresatami tej decyzji, jakie naruszenie lub naruszenia popełniło, i nakładających grzywnę.

Zatem jeśli jeden z jej adresatów wniesie skargę o stwierdzenie jej nieważności celem zakwestionowania nałożonej na niego grzywny, sędzia wspólnotowy rozpatruje jedynie te elementy decyzji, które dotyczą tego adresata. Natomiast elementy decyzji, które dotyczą innych adresatów i które nie zostały zaskarżone, nie stanowią przedmiotu sporu podlegającego rozstrzygnięciu przez sędziego wspólnotowego.

Dlatego właśnie adresat ten nie może się powołać na to, że brak jest uzasadnienia lub że jest ono niewystarczające, jeśli chodzi o przypisanie naruszenia niektórym innym przedsiębiorstwom będącym adresatami, które nie wniosły skarg, a nie ich spółkom dominującym, które nie zostały ukarane i których sytuacja nie ma nic wspólnego ze sporem rozpatrywanym przez sąd.