Wyrok Sądu pierwszej instancji (czwarta izba) z dnia 27 września 2006 r. - Dresdner Bank AG oraz inne przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawy połączone T-44/02 OP, T-54/02 OP, T-56/02 OP, T-60/02 OP oraz T-61/02 OP., sygn. T-44/02 OP, T-54/02 OP, T-56/02 OP, T-60/02 OP oraz T-61/02 OP

Sprawy połączone T‑44/02 OP, T‑54/02 OP, T‑56/02 OP, T‑60/02 OP i T‑61/02 OP

Dresdner Bank AG i in.

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja - Artykuł 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Dowody naruszenia - Sprzeciw

Streszczenie wyroku

1.      Postępowanie - Sprzeciw

(regulamin Sądu, art. 48 § 2 i art. 122 § 4)

2.      Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Porozumienia między przedsiębiorstwami - Pojęcie

(art. 81 ust. 1 WE)

3.      Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie

(art. 81 ust. 1 WE)

4.      Prawo wspólnotowe - Zasady - Prawa podstawowe - Domniemanie niewinności

5.      Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie - Kontrola sądowa

6.      Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Dowód

7.      Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Poszanowanie prawa do obrony - Pismo w sprawie przedstawienia zarzutów - Konieczna treść

8.      Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Poszanowanie prawa do obrony

1.      Istotą przewidzianego w art. 122 § 4 regulaminu Sądu postępowania w przedmiocie sprzeciwu jest umożliwienie sądowi przeprowadzenia, z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności, nowej analizy sprawy bez związania rozstrzygnięciem przyjętym w wyroku zaocznym. Wobec braku w regulaminie jakichkolwiek przepisów stanowiących odmiennie wnoszący sprzeciw ma co do zasady swobodę przytaczania argumentów i nie musi ograniczać się do kwestionowania ustaleń leżących u podstaw wyroku zaocznego.

Zważywszy na cel postępowania w przedmiocie sprzeciwu przewidziany w art. 48 § 2 regulaminu Sądu, zakaz przedstawiania nowych zarzutów w toku postępowania nie może być interpretowany jako zakazujący wnoszącemu sprzeciw przedstawienia zarzutów, które mógł już podnieść na etapie odpowiedzi na skargę. Taka wykładnia tego przepisu byłaby pozbawiona sensu, gdyż mogłaby prowadzić do impasu w postępowaniu, w przypadku gdyby sprzeciw był zasadny: Sąd, orzekając co prawda, że nie jest możliwe utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia przyjętego w wyroku zaocznym, zgodnie z którym jeden z zarzutów jest zasadny, nie byłby w stanie orzec w przedmiocie innych zarzutów skargi z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności.