Postanowienie Sądu pierwszej instancji (druga izba) z dnia 15 lutego 2005 r. - Kurdistan Workers' Party (PKK) i Kurdistan National Congress (KNK) przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa T-229/02., sygn. T-229/02

Sprawa T‑229/02

Kurdistan Workers’ Party (PKK) i Kurdistan National Congress (KNK)

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności - Szczególne środki restrykcyjne skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom mające na celu zwalczanie terroryzmu - Zdolność sądowa - Legitymacja czynna - Stowarzyszenie - Dopuszczalność

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 15 lutego 2005 r. . II‑0000

Streszczenie postanowienia

1.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie - Decyzja w sprawie zastosowania środków restrykcyjnych mających na celu zwalczanie terroryzmu - Grupy i podmioty będące adresatami tych środków - Dopuszczalność - Odrębna ocena w każdym przypadku

(art. 230 akapit czwarty WE)

2.     Postępowanie - Dopuszczalność skargi - Ocena odnosząca się do chwili wniesienia skargi - Brak wpływu decyzji zastępującej w toku postępowania zaskarżoną decyzję

3.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie - Skarga stowarzyszenia promującego ogólne interesy określonej kategorii osób fizycznych lub prawnych - Przesłanka - Indywidualna legitymacja czynna jego członków - Uwzględnienie legitymacji czynnej byłych członków - Wyłączenie

(art. 230 akapit czwarty WE)

4.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie - Akt o charakterze generalnym - Pojęcie osoby, której przepis generalny dotyczy indywidualnie

(art. 230 akapit czwarty WE)

1.     W odniesieniu do grup lub podmiotów, do których stosuje się środki restrykcyjne mające na celu zwalczanie terroryzmu, zasady dotyczące dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności muszą być dostosowane do okoliczności danego przypadku. Bowiem może się zdarzyć, że nie posiadają one osobowości prawnej lub nie są one w stanie dostosować się do zasad prawnych stosowanych zwyczajowo do osób prawnych. W konsekwencji nadmierny formalizm prowadziłby w określonych przypadkach do pozbawienia ich jakiejkolwiek możliwości wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności, nawet jeśli owe grupy i podmioty są przedmiotem wspólnotowych środków restrykcyjnych.