Postanowienie Sądu pierwszej instancji (druga izba) z dnia 10 maja 2004 r. - Bundesverband der Nahrungsmittel- und Speiseresteverwertung eV i Josef Kloh przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa T-391/02., sygn. T-391/02

Sprawa T‑391/02

Bundesverband der Nahrungsmittel‑ und Speiseresteverwertung eV i Josef Kloh

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 - Przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi - Oczywista niedopuszczalność

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 10 maja 2004 r. II‑0000

Streszczenie postanowienia

1.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie - Skarga wniesiona przez stowarzyszenie przedsiębiorstw biorących udział w procesie przyjmowania aktu - Dopuszczalność - Przesłanki

(art. 230 akapit czwarty WE)

2.     Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie - Skargi wniesione przez podmioty gospodarcze szczególnie dotknięte przez zaskarżone rozporządzenie - Niedopuszczalność

(art. 230 akapit czwarty WE)

1.     Dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności wniesionych przez stowarzyszenie przedsiębiorstw, jeżeli stowarzyszenie to brało udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu prawnego, można uznać przynajmniej w trzech przypadkach: jeżeli przepis prawny wyraźnie przyznaje temu stowarzyszeniu szereg uprawnień procesowych; jeżeli akt dotyczy indywidualnie samego stowarzyszenia, ponieważ dotyczy on jego własnych interesów jako stowarzyszenia, mianowicie przez to, że jego pozycja jako negocjatora zostaje naruszona przez zaskarżony akt; lub ponieważ reprezentuje interesy przedsiębiorstw, które same są uprawnione do wniesienia skargi.

W tym względzie naruszenie pozycji stowarzyszenia jako negocjatora biorącego udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, może stanowić naruszenie specyficznych interesów tego stowarzyszenia tylko wtedy, gdy przyjęta przez nie pozycja negocjatora jest jasno opisana i ściśle związana z przedmiotem przyjętego aktu. Stąd zwykłe dostarczenie przez stowarzyszenie informacji instytucjom wspólnotowym, a także odpowiednim władzom krajowym w czasie procesu legislacyjnego, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, nie wystarczy do przyjęcia, że może on naruszyć jasno opisaną pozycję stowarzyszenia jako negocjatora.