Postanowienie Sądu pierwszej instancji (piąta izba) z dnia 9 listopada 2004 r. - Fédération nationale de l'industrie et des commerces en gros des viandes (FNICGV) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa T-252/03., sygn. T-252/03

Sprawa T-252/03

Fédération nationale de l’industrie et des commerces en gros des viandes (FNICGV)

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Rynek wołowiny i cielęciny - Skarga o stwierdzenie nieważności - Nieograniczone prawo orzekania - Termin do wniesienia skargi - Wniesienie po terminie - Niedopuszczalność

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 9 listopada 2004 r.  II-0000

Streszczenie postanowienia

Trybunał Sprawiedliwości - Sąd Pierwszej Instancji - Nieograniczone prawo orzekania - Wykonywanie tego prawa w ramach skargi o stwierdzenie nieważności - Brak odrębnej skargi w trybie nieograniczonego prawa do orzekania

(art. 229 WE, art. 230 akapit piąty WE i art. 231 WE; rozporządzenie Rady nr 17, art. 17)

Traktat nie przewiduje odrębnego rodzaju skargi zwanego „skargą w trybie nieograniczonego prawa orzekania”. Artykuł 229 WE ogranicza się do określenia, że rozporządzenia uchwalone na podstawie przepisów traktatu mogą przyznać sądom wspólnotowym kompetencję nieograniczonego orzekania w zakresie sankcji przewidzianych w tych rozporządzeniach.

Na podstawie art. 229 WE różne rozporządzenia przyznały sądom wspólnotowym kompetencję nieograniczonego prawa do orzekania w zakresie sankcji. W szczególności art. 17 rozporządzenia nr 17 przewiduje, że „Trybunał Sprawiedliwości ma nieograniczoną jurysdykcję w rozumieniu art. [229 WE] w odniesieniu do kontroli decyzji Komisji, w których nakładana jest kara pieniężna lub okresowa kara pieniężna […]”. Sąd jest kompetentny do dokonywania oceny w ramach kompetencji nieograniczonego orzekania przyznanej na podstawie art. 229 WE oraz art. 17 rozporządzenia nr 17 współmierności wysokości kary pieniężnej. Wobec tego w ramach nieograniczonego prawa orzekania uprawnienia sądu wspólnotowego nie ograniczają się, jak to przewidziano w art. 231 WE, do stwierdzania nieważności zaskarżonej decyzji, ale pozwalają mu również zmienić karę przez nią przewidzianą.