Wyrok NSA z dnia 15 maja 2023 r., sygn. II FSK 2140/20

Podatek dochodowy od osób prawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA (del) Artur Kot, Protokolant Wojciech Zagórski, po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. z siedzibą w Wielkiej Brytanii od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Wr 955/19 w sprawie ze skargi S. z siedzibą w Wielkiej Brytanii na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 13 września 2019 r. nr 0201-IOD3.4100.26.2019 w przedmiocie oprocentowania nadpłaty w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób prawnych za lata 2013-2014. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. z siedzibą w Wielkiej Brytanii na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 czerwca 2020 roku, sygn. akt I SA/Wr 955/19 oddalający skargę S. z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 13 września 2019 roku w przedmiocie odmowy oprocentowania nadpłaty za lata 2013 - 2014. Wyrok ten dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).

Skarżąca w skardze kasacyjnej od powyższego wyroku zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, dalej: "p.p.s.a.") naruszenie przepisów prawa materialnego:

a) art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym w latach 2013-2014, Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: "u.p.d.o.p.") w zw. z art. 18 i art. 63 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej: "TFUE") poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. nie uchybia prawu wspólnotowemu, podczas gdy prawidłowa interpretacja powinna prowadzić do konkluzji, iż brzmienie przepisu w okresie istotnym dla rozstrzyganej sprawy, a nawet do dnia dzisiejszego ma charakter dyskryminacyjny;