Wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2023 r., sygn. I FSK 2286/18

Oszustwo podatkowe należy odróżnić od nadużycia prawa, które zakłada realne zaistnienie zdarzeń gospodarczych, ale ukształtowanych w taki sposób, aby umożliwić uzyskanie korzyści podatkowej, która nie byłaby należna w sytuacji ukształtowania tych zdarzeń w sposób właściwy w świetle przepisów prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (spr.), Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2187/17 w sprawie ze skargi I. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2017 r. nr 1401-IOV-4.4103.23.2017.JM w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. sp. z o.o. w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 23 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2187/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. — Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.), dalej "p.p.s.a.", oddalił skargę I. sp. z o.o. (dalej "spółka" lub "skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej "organ odwoławczy" lub "organ") z 14 kwietnia 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za III kwartał 2013 r. oraz określenia podatku do zapłaty za sierpień 2013 r.

Sąd pierwszej instancji podzielił w pełni poczynione przez organy podatkowe ustalenia faktyczne oraz ich ocenę prawną, w następstwie czego uznał, że spółka uczestniczyła w procederze ukierunkowanym na wyłudzenie z budżetu państwa zwrotu podatku od towarów i usług, przedmiotem którego to procederu miał być obrót telefonami komórkowymi. W rezultacie zasadnie pozbawiono skarżącą na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4) lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. poz. 1054, ze zm.), dalej "ustawa o VAT", prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie 450 sztuk telefonów komórkowych wystawionej przez PHU I. (dalej "PHU I.") oraz określono spółce kwotę podatku do zapłaty na podstawie art. 108 ust. 1 cytowanej ustawy z tytułu wystawienia faktury sprzedaży ww. towaru na rzecz P. S.A. (dalej "P. SA").