Wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2019 r., sygn. II OSK 221/18

Inspekcja sanitarna; Ochrona zdrowia

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant: starszy asystent sędziego Justyna Żurawska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 września 2017 r. sygn. akt IV SA/Wr 204/17 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia choroby zawodowej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 19 września 2017 r., sygn. akt IV SA/Wr 204/17, oddalił skargę [...] sp. z o.o. w [...] na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia choroby zawodowej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...]. Zaskarżając go w całości, zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 77 w zw. z art. 7 K.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie i uznanie, że organy obu instancji dochowały zasad wynikających z tychże artykułów, podczas gdy organy nie zebrały i nie rozpatrzyły materiału dowodowego w sposób wyczerpujący,

- art. 80 K.p.a. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie i uznanie, iż organy obu instancji dochowały zasad wynikających z tego artykułu, podczas gdy nastąpiło przekroczenie swobodnej oceny dowodów prowadzące do uznania, że dowody zebrane w sprawie są wystarczające do stwierdzenia, że J. N.- P., w okresie zatrudnienia u skarżącej, pracował w warunkach narażenia zawodowego,

- § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 6 czerwca 2014 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 148 ze zm.) - dalej: "rozporządzenie w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń", poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że organ II instancji dochował zasad wynikających z tychże przepisów, podczas gdy organ przyjął procentowe wartości zakresu zapylenia bez odniesienia się do wyliczonych dopuszczalnych norm oraz bez porównania ich z obowiązującymi normami najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS), jak również stwierdzenie przez Sąd, że: "nie było istotne, na jakim poziomie kształtowały się wyniki pomiarów poziomu zapylenia i czy mieściły się one w granicach najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS)",