Wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. II FSK 2422/17

Nie ma powodu, by występujący w przepisie art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. "podatek od towarów i usług" nie mógł być traktowany jako równoważny znaczeniowo z "podatkiem od wartości dodanej". Sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch ww. pojęć. Istotna jest bowiem konstrukcja tego podatku, a nie jego nazwa. Ponadto przychodem mogą być jedynie przysporzenia o charakterze trwałym. Jeśli więc część otrzymanej ceny stanowi podatek od wartości dodanej, który musi zostać rozliczony w zagranicznym urzędzie skarbowym, to nie można twierdzić, iż w tej części jest to definitywne przysporzenie po stronie podatnika.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Mirosław Surma, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17 w sprawie ze skargi B. S. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 19 października 2016 r. nr ITPB1/4511-699/16-1/AK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz B. S. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.