Wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 2549/18

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Beata Cieloch Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca) Sędzia WSA (del.) Alicja Polańska po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Op 340/17 w sprawie ze skargi E. S. i S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 15 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2018 r., I SA/Op 340/17, w sprawie ze skargi E.S. i S. S. (dalej: skarżąca, skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 15 stycznia 2016 r. w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. dalej zwaną "p.p.s.a.") oddalił skargę.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu decyzją z dnia 15 stycznia 2016 r., na podstawie art. 233 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 poz. 613 z późn. zm., dalej: "O.p."), po rozpatrzeniu wniesionego przez strony odwołania uchyliło w całości decyzję Burmistrza N. z dnia 24 czerwca 2011 r. ustalającą zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2010 r. w wysokości 6.594 zł i ustaliło zobowiązanie podatkowe w wysokości 4.344 zł. W uzasadnieniu wskazano, że po wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego postanowieniem z dnia 22 marca 2011 r. Burmistrz N. decyzją z dnia 24 czerwca 2011 r., ustalił podatnikom wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości na 2010 r. w kwocie 6.594 zł. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 31 stycznia 2012 r. Powołując się na przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., nr 121, poz. 844 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., dalej: "u.p.o.l".) tj. art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 oraz przedstawiając ich wykładnię. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu do opodatkowania nieruchomości skarżących przyjęło: budynki lub ich części mieszkalne o powierzchni użytkowej 475,42 m² x 0,64 zł/m² = 304,27 zł; budynki pozostałe (budynki lub ich części niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych) o powierzchni 412,16 m² x 5,84 zł/m² = 2 407,01 zł; grunty pozostałe o powierzchni 737 m² x 0,29 zł/m² = 213,73 zł; grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków o powierzchni 4.892 m² x 0,75 zł/m² = 3 669 zł. Dokonując wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. SKO w Opolu przyjęło, iż o opodatkowaniu nieruchomości stawką podatkową w podwyższonej wysokości, przewidzianą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, decyduje sam fakt jej posiadania przez podmiot posiadający status przedsiębiorcy, wpisany do rejestru przedsiębiorców, a nie sposób, w jaki jest faktycznie wykorzystywana, na co wskazują ugruntowane poglądach doktryny i orzecznictwa sądów administracyjnych. Nie ma też znaczenia, że jeden ze współwłaścicieli (skarżąca) nie prowadziła działalności gospodarczej w 2010 r. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Op 339/12 oddalono skargę skarżących na powyższą decyzję SKO. Wskutek uwzględnienia skargi kasacyjnej wniesionej przez skarżących wyrok ten został uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie sygn. akt II FSK 1847/13, a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, który wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie sygn. akt I SA/Op 576/14 uchylił decyzję SKO w Opolu z dnia 31 stycznia 2012 r. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji, wskazując na związanie go stanowiskiem sądu kasacyjnego z mocy art. 190 p.p.s.a., w ślad za stanowiskiem NSA wskazał na konieczność oceny stanu faktycznego sprawy przez pryzmat wykładni art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. dokonanej przez sąd kasacyjny, opowiadający się za tym kierunkiem orzecznictwa, w którym przy interpretacji użytego w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. pojęcia "związanie z działalnością gospodarczą" poszczególnych przedmiotów opodatkowania należy uwzględnić wykładnię nie tylko językową, ale także argumenty z wykładni systemowej i funkcjonalnej. W konsekwencji takiej wykładni WSA w Opolu w wyroku sygn. I SA/Op 576/14 stwierdził, że rozstrzygając kwestię, czy przedmiotowa nieruchomość jest związana z działalnością gospodarczą prowadzoną przez skarżącego, konieczne będzie zbadanie przez organ - w świetle przedstawionych w wyroku NSA, II FSK 1847/13, kryteriów dotyczących prawidłowej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. - istnienia więzi pomiędzy tą działalnością a nieruchomością podlegającą opodatkowaniu. Równocześnie WSA, w ślad za wyrokiem NSA, uznał za niezasadne zarzuty skargi o braku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co dotyczyło nieustalenia w sposób bezsporny charakteru tzw. budynku barakowego, pominięcia wypisów z rejestru gruntów według stanu na 1996 i 1998 r., mających dowodzić, że w tych latach grunty działek [...] i [...] oraz budynek na działce [...] miały charakter mieszkalny, jak również pominięto złożone na tę okoliczność zeznania świadków, oświadczenie podatników, decyzję Państwowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 17 grudnia 2008 r. oraz odmówiono przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. W ocenie NSA, prezentowane w tym względzie stanowisko organów podatkowych i następnie przez Sąd I instancji było prawidłowe, gdyż słusznie oparto się na danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Unormowania art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. a) i e) u.p.o.l. w zw. z przepisem art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. 2005 Nr 240 poz. 2027 ze zm., dalej: "P.g.k." ) nie pozostawiają wątpliwości, że przy dokonywaniu wymiaru podatku od nieruchomości, dla organów podatkowych wiążące są dane wynikające z tej ewidencji prowadzonej na podstawie art. 22 ust. 1 P.g.k. przez starostę.