Wyrok NSA z dnia 24 października 2018 r., sygn. II OSK 2776/16

Budowlane prawo

 

Dnia 24 października 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Renata Detka (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Gd 176/16 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...]stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Gd 176/16, oddalił skargę [...] na decyzję Wojewody Pomorskiego z [...] stycznia 2016 r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] września 2015 r. odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] w postaci wieży rurowej typu [...] o wysokości całkowitej 34,3 m n.p.t. z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym na działce nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podkreślił, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż objęta nią decyzja pomimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

W ocenie Sądu, inwestycja objęta wnioskiem pozostaje bowiem w sprzeczności

z postanowieniami obowiązującego na tym obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...], uchwalonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2005 r. (Dz.Urz.Woj.Pom. Nr 105, poz. 2111).

Po pierwsze, rozważając uwarunkowania lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej z punktu widzenia zgodności z przeznaczeniem terenu określonym

w planie uwzględnić należy obowiązującą tam funkcję zabudowy mieszkaniowej ekstensywnej oraz zabudowy usługowej. Podczas gdy z przepisów wynika, że przeznaczenie usługowe nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji z zakresu łączności publicznej, lokalizacja infrastruktury telekomunikacyjnej, innej niż o nieznacznym oddziaływaniu, jest sprzeczna z przeznaczeniem terenu na cele zabudowy jednorodzinnej. Sąd wskazał, że na analizowanym terenie możliwa jest budowa domów mieszkalnych do 4 mieszkań, a więc domów jednorodzinnych, dwurodzinnych, trzyrodzinnych oraz czterorodzinnych. Zaznaczyć przy tym należy, że dom, w którym wydzielone są dwa lokale mieszkalne w świetle art. 3 ust. 2a Prawa budowlanego ma charakter domu jednorodzinnego. Teren przeznaczony pod zabudowę mieszkalną do 4 mieszkań maksymalnie jest zatem terenem przeznaczonym m.in. pod zabudowę jednorodzinną. Dokonując wykładni przepisów planu w kontekście art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (tj.: Dz.U. z 2015 r., poz. 880), zwanej dalej ustawą, Sąd doszedł do przekonania, że występowanie na danym terenie zabudowy jednorodzinnej z woli ustawodawcy kłóci się z możliwością umieszczania na niej infrastruktury telekomunikacyjnej. Przepis art. 46 ust. 2 ustawy nie reguluje sytuacji, gdy na danym terenie przewidziane są funkcje mieszane, tj. np. zarówno funkcja wielorodzinna jak i jednorodzinna, w nieustalonych przez planistę proporcjach. Zdaniem Sądu, w takim przypadku wykładnia językowo-logiczna przepisu winna prowadzić do wniosku, że niezależnie od występowania pozostałych funkcji, jeżeli na danym terenie przewidziana jest funkcja mieszkalna jednorodzinna, budowa infrastruktury telekomunikacyjnej, innej niż o nieznacznym oddziaływaniu, nie jest dopuszczalna. Do wniosku takiego winien prowadzić także ochronny charakter tej regulacji w stosunku do zabudowy jednorodzinnej.