Wyrok NSA z dnia 28 marca 2018 r., sygn. II OSK 1421/17

Nie można art. 53 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rozumieć w ten sposób, że niewskazanie, mimo wezwania, w odwołaniu od decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dowodów uzasadniających żądanie odwołania, w każdym przypadku uzasadnia, w świetle art. 64 § 2 k.p.a., pozostawienie tego odwołania bez rozpoznania.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia del. WSA Sławomir Pauter Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt II SAB/Rz 114/16 w sprawie ze skargi A. P. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. w przedmiocie rozpatrzenia odwołania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 7 marca 2017 r., sygnatura akt II SAB/Rz 114/16, rozpoznając skargę A. P. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] w przedmiocie rozpatrzenia odwołania skarżącego od decyzji Wójta Gminy [...] z [...] lutego 2016 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, zobowiązał organ administracji do rozpoznania tego odwołania w terminie 14 dni od daty zwrotu akt sprawy, stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzył organowi administracji grzywnę w wysokości 500 zł oraz zasądził od organu administracji na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego. Wyrok ten został wydany w następujących istotnych okolicznościach sprawy.