Wyrok NSA z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. I OSK 2160/16

Zażalenie organu, tak jak i każde inne pismo procesowe w indywidualnej sprawie nie jest dokumentem, który podlega udostępnieniu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wr 81/16 w sprawie ze skargi K. Z. na bezczynność Naczelnika Urzędu Celnego we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od skarżącego K. Z. na rzecz Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Celno-Skarbowego we W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez K. Z. (dalej: "skarżący"), jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wr 81/16, którym oddalono jego skargę na bezczynność Naczelnika Urzędu Celnego we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2016 r. skarżący, za pośrednictwem poczty elektronicznej, zwrócił się do Naczelnika Urzędu Celnego we W. o udostępnienie informacji publicznej poprzez wskazanie czy Urząd Celny we W. w najnowszych zażaleniach na postanowienia sądów rejonowych o umorzeniu postępowań w sprawach o czyny z art. 107 § 1 K.k.s. powołuje się na jednolite stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane m.in. w wyrokach z dniach 25 listopada 2015 r., sygn. akt II GSK 183/14, z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt II GSK 1633/15 oraz z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt 1296/15, zgodnie z którym przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w przeciwieństwie do art. 14 ust. 1 tej ustawy nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i Polska nie miała obowiązku jego notyfikowania w Komisji Europejskiej, co umożliwia pociąganie do odpowiedzialności karnej wszystkich osób urządzających nielegalne gry na automatach bez zezwolenia, niezależnie od daty popełnienia czynu.